Jean Cocteay ’Devrimde her zaman bir şiir havası vardır’
Çünkü şiir devrimdir’ der..Hiç kuşkusuz şiir devrim ise Mektup,
Devrimin biricik ilkbaharıdır..


Temmuz’da kendime yolladığım mektubu aldım dün sabah,
nasıl sevinçliydim..Sesim rüzgarlı,dilim kekre ve aykırıydı..
Özentiyle açtım kapağı..Öptüm..Ölsem,gök beni kollarına sarar mıydı?..

Duvarlar ayırır,köprüler birleştirir sözünü kabul ederiz nedense..
Köprülerinde ayırabileceğini düşünmeyiz..

Sokakta çocukların gözlerinde oyun bahçeleri kurduğum
bir öğlen,vesikalık fotoğrafımı çekiyor..
Mavi,mavi ağrıyor bir yanım..Kalem kağıt tehlikeli yazılara karşı
her zamankinden daha temkinli..Çayım şekersiz yudumluyor beni..
Şehir iğde kokuyor..Herkesin birbirleriyle yalnızlık oynadığı bir zamanda,
yalnızlığı çileden çıkaracak kadardır üstüne kapandığımız harfler..
Düşünüyorsam yalnız değilim!!
Aynalarda süslenen yenilgelere bir veda mıdır bu?
Bu gece tüm hafif meşrep vapurları saçlarından öpüyorum..
Bir deri bir kemik kalmış tüm şiirler birleşiniz!..
Deliceler aşkına! çıkın ve bir daha yenilin.
Feri kaçmış gözlerine ışık gelsin dünyanın..


Utana sıkıla açıyor bir çiçek..Gecenin kumaşı hafifliyor içimde..
Düşlerimde kıpır kıpır bir gökyüzü durmadan çekiştirip
duruyor iki yakamdan..Elinden tutup sokağa çıkarıyorum bir şiiri..
Sokak lambaları boşluğa düşüyor..
Ne olur biraz serin rüzgar..Bakın dinleyin beni,anlamıyorsunuz.
Ben sizim..Ben sizin boran,fırtınanızım..Biraz rüzgar..
Sonunda teslim olabiliriz birbirimize..İster istemez koklayayacağız
gövdelerimizi..Ve ister istemez aynı kokacağız. Birbirimizden
isteyeceğiz zamanla olmayan yanlarımızı..Biraz rüzgar..
Ey hüzün! ben sana şah damarından daha yakınım..




Telde yürüyen cambazın denge arayışındaki gibi
tutunuyoruz yaşama..
Çok iyi biliyorsun,herşeyi kavradığın ve hiçbir şeyi
değiştirme isteği duymadığın o anda,o sınır çizgisinde,
hissederken göğsüne inen dalga dalga ışıltıyı..
’Gerçek bir yaşamın olmadığı yerde düşler yürürlüğe girer’
diyor Çehov..Bize özgürlüğü duyuran,içimizdeki insanı dışavurmamızı
gösteren sevmeyi,özveriyi, gerektiği yerde ölümüne öne çıkmayı
bir saygınlık,bir değeryargısı olarak benimseten varolanı
reddeden insanlık gerek..Böylesi bir varlık olan Deniz’le geçen
gece (zorunlu olarak) bir geceye katıldık..
Deniz on yıldır seneryo yazıyor yazmasına da henüz bir tanesi dışında
filme dönüşemedi yazık ki..Deniz’in yazdıklarını çekebilecek
yürekli prodüktör yok çünkü..Deniz’in çekilemeyen son seneryosunu
keyifle okumuştum öncesinde..Konukların hemen hemen bir çoğu ne filmle
ne de sanatla ilgiliydi açıkçası..Maksat boy vermekti ışıklı alıcılara..
Yanımıza bir kaç insan birikiyor başlıyorlar anlatmaya..
Sibirya tilkisi diğer tilkiler gibi uysal değilmiş,insan yerlermiş..
İçlerinden biri geçen yıl Sibirya’dan aldığı tilkiyi bir güzel
ehlilleştirip evinde beslemeye başlamış..Bu durumu anlatırkenki
özgüvenini gülmekten akmış makyajıyla oynayarak destekliyordu..
Deniz’le birbirimize bakıp bir anlam çıkarmaya çalışıyoruz fakat nafile..
Ortamın kadim bozguncusu olmamak için gülümser bakmaya çalışıyoruz fakat
Deniz dayanamayıp hayır efendim ben en vahşi tilkinin Çin’de
olduğunu bizzat biliyorum dediğinde,bende dayanamayıp evlerinde fok balığı besleyip
beslemediklerini sormuştum..Bir anda salonun ortasında Sibirye tilkisi..
Şaşkınlığımız ve öfkemiz dumura uğramak üzereydi ki bir yetkiliye bu ne diye sorduk.
Yetkili ’Bir şey değil o tilki yalnızca böyle gecelerde gereksiz konuşanlara karşı
işverenin kurnazca bir tedbiri’ demesi üzerine olası bir
provakasyonuda engellemiş oluyordu..
Tüm bunlar olurken salondan büyük bir gürültü yükseldi..
Herkes müthiş eğleniyor,eğlenmek için ıkınanlar daha çok..
Ve aristokrat orkestralardaki kemanların gıcırtıları ile
org tamtamları birbirine karışıyordu..
Bu arada tv kameraları araya girip bu kadar insanı,bu kadar
neşeli hallerini kayda geçiriyor..Kendini boğarak konuşan
bir sunucu gelen geçene mikrofon uzatıyor..Herkes birden öne atılıyor
konuşmak için..Sinemadan çıkarken gözucuyla gişeye bakıyorlar..
Hiçkimse kapıda sessizce mendil satan çocuğa gözünü kaydırmıyor..
O an tüm kent soluğunu tuttmuştu..Herkes..Tramvay yolunda yürüyenler..
Kol kola ve yanak yanağa sevgililer..Kadıköy’de pilavcılar..Aksaray’da
pazarlık yapanlar..Tahtakale’de şifalı bitki arayan veremliler..
Mısır çarşısı’nda borsa simsarları..Hüsrev’de racon kesenler..
Nevizade’de rakının dibine vuranlar..İşportacılar..Otobüs bekleyenler..
Taksidekiler..Herkes soluğunu tuttuyordu..Hemen herkes dönüp
bir yaratığa bakar gibi baktılar..
Umursamadıkları ham hayeller ve obur düşünceleriydi..
Umursamadıkları,saçlarından sürüklenen bir hayatın karşısında
ateşler içinde doğrulup dikilen,ölümü yedeğine almış,dünyayı
yüreklerinde taşıyanlardı..Kentlerin içinde ama kentlerden yıldızlar kadar uzakta..
Beyinlerini ve midelerini oburluklarıyla genişletenler her şovu
mitolojik kahramanlar gibi geceden geceye sürüklerken;
Telde yürüyen cambazın denge arayışındaki gibi
tutunuyorduk yaşama..

-Diner mi ağrısı bir sözcüğü en olmadık yerde terkeden umut..
Sevgili gün ve yine sen yetiştin imdadıma-