içimden gelmiyor anılar asılırken dağ düşüncelere taş atmak
çünkü her anı ağlayan şafak sensiz ağrılarımda







yazılırken her ayrılığın aşkları şarkılara
koca bir dumanda gülümseyen
gece ve gündüz uyanıyor
günışığı tenime
zihnim sabrın sert kayasında otururken
düşleri kanatıyorum
elma ağaçlarını yanaklarıma
yüzüme eğilen ıslık ağızlar
ölümün savurduğu mevsim omuzları
saçlarında ay uğultular
gözlerime dolan yalnızlık
ve boynumda paslı zaman
hüzün bulutları
ayaz kıyametlere
şimdi acılar mosmor bir aşınma
tepelerde







kalbim açlığı çalmadan baharın parmaklarından
gidelim esmer yangınları ğöğüsleyen benizlerden
akşamların karanlık dillerinde doğacak küller
martılar ölecek
bir vapur ansızın
çocukluğumu bulacak
tersyüz aynalarda uzaklara
biteceğim
sesim ıslanacak aşkın yamalarına
hiçbir göç onaramıyacak beni
ve gölgelerdeki ölüleri




güneşe bakan düşler örtse üstümü
baharın eteklerinde beyazı giyeceğim
dikensiz yolları...


sırtımdan öpen topallar
yumsa ak doğumlara kendini
gözlerime ayrılık yerine
ağaç dikeceğim.