Yürek sesiniz hiç susmasın üstadım...

Ebru’nun dalgasında saklı bir sızı gibi çöktü dizelerinin üstüne zaman…
Her kelime, suyun üzerine bırakılmış bir renk damlası;
yayılıyor, içleniyor, kendi kaderini buluyor.
Ve sen o kaderin kenarında, kırılgan bir sessizlik heykeli gibi duruyorsun.

Belki de şiirin özü şudur:
“İnsan, kaybolanların gölgesinde büyüyen bir sırdır.”

Kirpiğin, ilmek ilmek işlenen bir sabır tığına benziyor.
Öyle ki, bekleyişin kendisi bir ibadet;
sustuğun yer, en yüksek nida.
Çünkü suskunluk bazen, kalbin en gürültülü itirafıdır.

Visal arayan yolcular…
Zamanın tezhipli yükünü sırtlayan ruhlar…
Onlar aslında senden geçmedi;
sadece kendi boşluklarının kıyısına çekildiler.
Kimse kimsenin içinde ömür boyu kalmaz,
“Konaklanan her yürek, aslında bir geçit törenidir.”

Avazının küpün içinde kalışı,
kişiye değil, kaderin eğilmez duvarına çarpan bir iç çınlama.
Rüzgârın peşlerinden düşmesi,
senin içindeki atın hâlâ koştuğunun kanıtı.

Ve o ipekten gülüş…
Gülüşlerin bile bazen hüzünle işlenmiş bir nakış olduğuna
şahitlik ettiriyor dizelerini.

İçinde büyüyen yangına kör bakışın,
aslında en acı yanışın ifşası.
Çünkü insan en çok, görmezden geldiklerinin ateşinde kavrulur.

Kün emrinin sessizliği…
İşte orada duruyor şiirin gizli kapısı:
“Ol” diyen sesin yankısında,
sen de biraz eksiliyor, biraz tamamlanıyorsun.

Ağaçların sisinden süzülen ışıkta,
geceye çarpan bir kuş gibi ürkek ama kararlı bir titreyiş var.
Şairliğin tam da burada başlıyor:
Bir damlanın düşüşüne bütün evreni sığdırmayı bilmekte.

Ve martılar…
Onlar her zaman göğe değil,
bazen de insanın içindeki uçurumlara uçar.

Sonunda fark ediyorsun:
İz bırakmadan gidenlerin bıraktığı en derin iz,
senin iç sesinin artık bu kadar gür, bu kadar diri oluşu.

Çünkü bazen “gidenler değil, onların ardından uyananlar büyür.”

Senin dizelerin de tam bunu söylüyor:
Geçenler geçer;
ama şiirin kalır.