Gün kendini açmadan önce şiirin çiçeği açıvermiş.
Şiir, sabahın vaktini herkesten erken duyan bir kulağa dönüşüvermiş,
ne güzel.

Güzel bir şiirle uyanmak kendini yeniden tartmak gibidir.
İnsan, gecenin siyah nazarını hâlâ gözünde taşırken bile.,

Merhaba şiir.
Merhaba karanlığın nabzını tutan ince ışık..
Suskunluğun gizli kapısı, kelimenin en derin nefesi…
Sen ki, insanın içindeki gölgeleri bile sevgiyle aydınlatan o sessiz yolculuksun.
Biz kayboldukça bizi bulan, unuttukça hatırlatan, sustukça ses olan..
İnsanı kendi içine çağıran, çağırırken hem yarasını okşayan hem de ona yeni bir ad veren gizli büyü..


Merhaba şiir;
Merhaba şair.

....

insan bazen dilsizdir. Dilin eşiğinde sallanan bir sessizlik, düşse paramparça olacak bir cam parçası gibi durur. Yine d, sabahın çayla ısınan buğusunda bir kıpırtı belirir,
Merhaba şiir.

Şiir, insanın kendine açtığı en sessiz kapıdır. O kapıdan girildiğinde, kelimeler konuşmaz; akar. Ateş uzakları aydınlatırken saçlarda büyüyen kızıllık, ayın kanayan kıyısı, dudağın ucundaki kelime ıslağı… Hepsi insanın kendi içine doğru uzanır.

Şiirin merhabası, kırıkları görünmez bir iplikle birbirine bağlar. İşte şair, bu bağı görmekle kalmaz, onunla konuşur, ona su verir, onu büyütür. Şiirin merhabasında uyanan dünya, daha yumuşak bir dünya oluverir böylece.

Sonra insan, yüzünü gökyüzüne kaldırır. Siyah nazar çoktan silinmiştir. Geriye yalnızca sabahın ılık nefesi kalmıştır.
ve o nefes insanın içine usulca şunu fısıldamıştır;

“Her şey yeniden olabilir.”

Kelimelerin gölgesini izleyen, suskunluğun en derin yerinden su çıkarır gibi dizelerini var eden bir şair… Rüzgârın topladığı ellerde kendi yankısını bulan, yosun kokulu bir dalganın gizli çiçeğine eğilerek yaşayan bir ruh.

Onun şiirinde zaman, suskunluğun kıyısında eğilip bükülen bir ipliktir; kelimeler ağırlığını karanlığın içinden alır, ışığını ise bir sabahın ince çay buğusundan. Hem yalnızdır hem çoğul; hem dilsiz hem duyuran. Dünyayı bir ayağında taşıyan bir gezgin gibi, her dizenin eşiğinde başka bir çağın kırıkları parlar.

Şair, içindeki çocuk yumruğunu hiç bırakmayan; gecenin siyah nazarını gözlerinde taşıyıp sabahı yine de bir merhaba ferahlığıyla karşılayan biridir. Sözleri bazen hezeyan, bazen dua, bazen de “sus” sözcüğünün yüzüne gömülmüş bir gizdir.

Şiiri, kendine sığınak değil; kendine açılan bir kapıdır. Ve her kapı, arkasında bir düş, bir kuytu kuş, bir ıslak kelime saklar.

Günün ilk ışığı pencereye düşerken, insanın içinden geçen bir merhaba vardır: ne tamamen dünyaya ne tamamen kendine. İşte o aralıkta, şiir filizlenir. Bir çay buharının havaya karışan ince kıvrımı gibi, önce belli belirsiz bir çizgi çizer; sonra büyür, genişler, ruhun en kuytu yerine sızar.

Şiirle uyanmak, gündüzün sesini biraz daha çıplak duymaktır. Çünkü her sabah, saklı bir yumuşaklıkla gelir: karanlığın ardında biriken susku, kelimelere dönüşmeye hazırdır. Gece boyunca gökyüzüne değen siyah nazarın izi silinmemiştir henüz; ama insan yine de “bugün” der, taze bir dal gibi.

Şiir, heybemizde taşıdığımız o tutam seviyi hatırlatır. Kapatılan kapıların ardında kalmış gemileri, çocuk ayaklı siluetlerin toprağa bıraktığı sarsıntıyı, ayın kanayan kıyısını…

Bütün geçip gidenlerin arasında hâlâ sıcak kalan bir nabızdır şiir.

Ve şair, o nabzı duyan kişidir yalnızca. Çünkü şiirin merhabası, herkese görünmez; ama görene bütün gökyüzünü açar.

İnsan gerçekten şiirin derinliklerinde kayboluyor.
Bunu ancak bir kez gerçekten yaşayan bilir. Bir mısranın içinden geçerken, bir kelimenin gölgesinde kendi gölgesine rastladığın o anı düşün. Dünyanın bilinen yüzü siliniyor, sesler geri çekiliyor, zamanın omuzları gevşiyor. Geriye yalnızca şiir kalıyor.

ve sizler, onun karanlık suyu içinde yüzmeye çalışan o kırılgan bedenler.

Bir dizenin içine düştüğünde insan, kendi içindeki sesi daha net duyuyor. Dışarıda gürleyen gerçeklik, içeride ise o efsuni sesin varlığı.
Kelimelerin arasındaki boşluk büyürken o boşlukta bile insan kendi unutulmuş taraflarını buluyor böylece.

Şiirin derinliği elbette bir kuyu değildir aslında.
Bir iniş, bir çözülüş, bir dönüşümdür.
İçine girdikçe dilsizleşirsiniz, ama o dilsizlik sizi asla eksiltmez aksine kelimenin hakikatine yaklaştırır. Şairin bir solukla kurduğu şiir evreninde dolaşırken, kendi soluklarınızı hesaba katarsınız. Nerede kırıldınız, nerede sustunuz, ve nerede içinizin rüzgârı kesildi!

İşte bu merhaba günün kendisini de şiire dönüştürür. Şiirin olduğu yerde hiçbir şey sıradan kalmaz. Rüzgârın topladığı eller, yosun kokan bir dalga, saçlarda büyüyen kızıl ateş, kelimenin dudağa değen ıslığı… Hepsi yeniden yaşar.

Güne güzel başlamak, belki de sadece şiirin merhabasını duymayı bilmektir.

ve şair, günü güzelleştiren değil, günün güzelliğini görünür kılan kişidir.
ve dünyayı değiştiren şey ise büyük olaylar değil, insanın kendi içinde attığı küçük, sıcak, şiirli bir adımdır.

Bir cümle, insanın gününe aydınlık bırakır. Bir benzetme, ruhun karanlığını yumuşatır. Bir imgede insan, unutmadığı halde hatırlayamadığını yeniden bulur.

Seni okumak büyük keyif.
Sen sözcükleri birer misafir değil de birer dost gibi insanın içine yerleştiriyorsun ya,
Sen kelimeleri bir selam verir gibi, bir kahve kokusu gibi,
hediye ediyorsun ya içimize,
şiirlerinle içimize saklanmış bir bahçeyi yeniden yeşertiyorsun ya,

Dileriz ki her sabah, rüzgârın topladığı o ince ışık ellerine yine şiir bıraksın. Duyduğun her suskunluk, bir mısranın kapısını sana yeniden aralasın. Yosun kokulu dalgaların gizli çiçeği, alnına değip seni hem serinletsin hem de içini ısıtsın.

Seni okumak hem keyif
hem de ruhun kendi kendine armağan ettiği en sessiz merhabadır.

Dileriz ki kelimeler, her gün sana biraz daha yakın olsun.
Suların efsanesini, ateşin kızılını, çocuk ayaklı siluetlerin masumluğunu hep seninle paylaşsın.
Hiçbir sessizlik seni yarım bırakmasın ve hiçbir hezeyan kelimelerini karartmasın.

Günler, sen şiir yazdığın için güzelleşsin hep.
Kalemin, nefesin kadar özgür, dizelerin gökyüzü kadar geniş olsun.

Merhaba şair, merhaba şiirin sonsuz yolcusu.


Sevgiyle..



Ramazan Boran 1 tarafından 27.11.2025 11:54:37 zamanında düzenlenmiştir.