…kader,
gecenin koynunda mühürlü bir sır gibi durur;
yaklaştıkça geriye çekilen,
kaçtıkça peşinden gelen bir gölge.

İnsan bazen kendi ayak seslerini bile duyamaz,
çünkü kader, kaldırımlara kendi adımlarını kazımıştır.
Biz sandığımız o gidişler,
çoktan yazılmış bir dönüşün kıvılcımlarıdır.

Bir perde açılır içimizde,
sahnenin ortasında bir nokta yanar:
“Ben,” dersin,
ama o nokta kaderin elindeki fenermiş meğer…
Sen yürüdükçe seni aydınlatmaz,
sadece karanlığını gösterir.

Kader,
duvardaki bir çatlağın bile nereye varacağını bilen
eski bir bilgedir;
biz ise o çatlağın önünde
su gibi titreyen acemi bir çizgi…
Büyüdükçe eğrilir,
eğrildikçe derinleşiriz.

Ve nihayet,
bir susuşun en koyu yerinde anlarsın:
Kader, sana “gel” diyen bir kapı değil,
seni hep içeride bırakan görünmez bir kilittir.

Ama yine de yürürsün;
çünkü insan,
kilidin anahtar olmayı unuttuğu bir masaldır
ve kader o masalın en karanlık cümlesinde bekler.

…devam eder hikâye,
bir yumru gibi boğazda duran
o görünmez ağırlığın içinden fışkırarak.

Kader,
bazen bir koridorun sonunda unutulmuş
tek bir sandalye olur;
oturursun, beklemeye başlarsın,
ama ne gelen vardır ne giden.
Sonra fark edersin:
Aslında beklediğin kendinsindir—
henüz gelmemiş, henüz doğmamış,
henüz cesaret edememiş hâlinle…

Bir gün rüzgârın dili çözülür;
kuru bir yaprağın devrilişinde bile
yüzyıllık fısıltılar duyarsın.
O an anlarsın ki
kader,
görünmeyen bir yazı değildir;
her harfi,
senin iç çekişlerinde mürekkep bulan
kendi elindir.

Ama en hırçın çağında bile
kaderin bir huyu vardır:
Seni hep en zayıf yerinden tutar.
Zira insan,
kendi yarasını en iyi kanatan ustadır;
kader ise o ustanın elindeki
paslanmış bıçak…

...gece,
üzerimize bir kefen gibi serilirken,
göklerin susuşu birden ağırlaşır:
Sanki gök bile bilmez
hangi rüyaya düşeceğini,
hangi duaya eğileceğini.

İşte o anda,
bir sızı süzülür kalbin kuytusuna.
Ve anlarsın:
Kader dediğin,
Allah’ın karanlıkta attığın adımlara
giydirdiği bir sabır elbisesidir.
Sen yürüdükçe eskir,
sen durdukça daralır,
ama asla sırtından düşmez.

...işte, son perde…
Gecenin en derin yerinde yankılanan
o tek sesin önünde dururuz şimdi.

Kader,
bir çizgi değildir;
ruhun en karanlık odasında
kendine doğru açılan kapıdır.
İçeri adım attığında
ne zamandır bekleyen gölgeler susar,
ışık bile sana gözlerini indirir.

...bilirsin:
Kaderden kaçılmaz;
ama kaderi taşıyan da yalnız sensin.
Bir mezar taşı gibi ağır,
bir dua nefesi gibi hafif…

Son mısralar şimdi şöyle iner geceye:

“Kader,
benim siyah yol arkadaşım;
yürüdükçe içime çöken,
durdukça beni çoğaltan…
Sen beni nereye yazdıysan,
ben orada beklerim;
çünkü bilirim,
sen hüküm değil—
Hakk’ın sessiz tecellisisin.”