…işte öyle yürüdüm.
Gölgemi koluma takıp,
Ruhumu rüzgâra emanet edip…
Kalbim, loş bir mabedin kapısını çalan
ürkek bir çocuktu;
sesimse duaların yankısında
kaybolan ince bir sır.

Yürüdüm…
Karanlık, omzuma hırka oldu;
ışık, avuçlarımda sustu.
Ve ben,
dizlerinde eski ilahiler saklayan
yorgun bir kadın gibi
her adımda kaderi tarttım.

Bir ara,
gökyüzü alnıma mühür bastı;
yıldızlar, içimdeki yangına
sessizce su taşıdı.
Sonra anladım:
İnsan, en çok kendi ateşinde üşür;
kendi kapısından kovulur da
yine kendi kapısında bekler.

Yürüdüm…
Bir sır gibi sakladım içimdeki fırtınayı;
kimse bilmedi
hangi taşta kaldığımı,
hangi duada düştüğümü.
Ama ben bilirim:
Fitilin can çekiştiği anda
yanar en hakiki ışık;
ve kadın kalbi,
o ışığa en yakın duran kandildir aslında.

İşte böyle yürüdüm…
Ne bir iz bıraktım arkamda,
ne de bir ses.
Sadece göğe teslim ettim
bende kalan son kelâmı:

“Rüzgâr alırsa,
sır saklar;
Allah duyarsa,
kalp parlar…”