Nihal’im: Aynadaki Seyrim

Nihal’im, seni her koklayışımda
bir gül bahçesine düşerim,
O gül ki, Hakk’ın "Kün" emriyle açan
ilk goncadır belki de.
Yâsemen saçlarını her okşayışımda
dalga dalga yayılır âlem,
Her teline dokundukça,
bir âyin-i cem olur gecem.

Nihal’im, seni her tarayışımda
yolumu tararım aslında,
Saçlarından süzülen her ışık,
bir mirac olur yüreğime.
Seni gözlerimde arayışım,
aslında O’nu aramaktır,
Çünkü sen, cümle esmanın sırrına ermiş
bir mekansın Nihal’im.

Her "Geleceksin" diyen bakışım,
bir vuslat umudu değil,
Asıl beklediğim, Hakk’ın, o andaki tecellisiydi sende.
Sen bir aynasın,
parlak ve berrak, Nihal’im,
Ben kendi aslımı,
senin yüzünde seyrederim.

Bir adım atışın,
bir bakışın,
beni bir menzilden alır ötekine götürür.
Bu sülûküm (yolculuğa çıkmam),
seninle başlayıp, sende biten bir yolculuk.
Yâsemen kokan saçlarının arasında kaybolurken aklım,
Anlarım ki sevdiğim,
senin sûretin değil,
senin özünde saklı olan.

Nihal’im, seni sevmek,
bir zikirdir sessizce,
Sana sarılmak,
Hakk’a olan muhabbetime bir nişandır.
Çünkü biliyorum,
en güzel isimlerin tecelligâhısın,
Ve ben, o isimlerin mânâsını sende okur,
sende anlarım.

Diyerek son sözümü söylerim:
"Nihal’im, ben seni değil,
Sen’deki Celâl ve Cemâli sevdim."
Bu seyr ü sülûk böylece tamam olur,
Bir nefes gibi geçer dünyadan,
senin kokunla Hakka kalır.