0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
35
Okunma
Nihal’imin Vuslatı
Yüzün, seher vaktinin goncasıdır saklı;
Utanır her sabah, açar, ruha dokunur.
Bir bakışın, bin yıllık susuzluğa su olur,
İçimde yanar, bir özlemin nâr-ı hakkıyla.
Nihal’im diyerek andığım her dem, her an,
Gök durgunlaşır, yıldızlar tefekküre dalar.
Gönlümde, sırlarla dolu bir divan yazılır,
Kalbim, o divân-ı aşkın mühürlü nigâhıdır.
Sensizlik, ıssız bir harabedir, viranedir;
Bir nefesinle, cennet olur her bir nefesim.
Sen, aşkın en hâlis, en sâfî buğususun,
Nihal’im ile başlar her hakîkî seher.
O, bir remizdir, sırr-ı ilâhîye açılan;
Bir yoldur, sülûk eden canlar ona erişir.
Mecâz değil, ta kendisidir vuslatın, aşkın,
Nihal’im, sen, benliğimde akan bir ırmaksın.
