0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
20
Okunma
Bir yol biter, sonu var sanırsın
Aşkın kendisi olur hakikat
Ben sözümü toprağa verdim
Sen kıyamete kaldın, Nihal.
Tozun toprağın ötesinde bir ışık
Senin adınla yankılandı içimde
Zaman dediğin perde, perde indi
Sensiz geçen her an, bir eksik ezan.
Modern çağın gürültüsü ortasında
Bir “Hu” sesi gelir Nihal’inden
Betondan kalbimde açan gül
Senin nefesinle can bulur.
Sen hem bu dünya hem ötesi
Bir bakışın kainatı tarif eder
Akıl çaresiz, söz yetmez
Aşkın haritası sensin, Nihal.
Sokakların ışığında kaybolmuşum
Arayan radyo frekansı değil, gönlümün pusulası
Her yerde seni çağıran bir iz
Sen hem yol, hem yolcu, hem de menzilsin.
