EY KALBİMİN NİHAL’İ

(Zulmün Gölgesinde Aşkın İlâhîsesi)

Ey Nihal’im, kalbimin sultanı!
Zulmün esiri olmuşum ben,
Tazallüm, hasretin feryadıdır dudaklarımda,
Mazlime kaldı elim, ellerin zincirinde...
Sevda yurdundan kaçan bir gülgeyim, ey Nihal’im!

Zulüm nehrinde yıkanan bir yaprağım ben,
İnzılâm derler buna; sabır ve sımsıcak teslimiyet,
Cevrle gelen cefa, tuğyanın fırtınası,
Her biri aşkının kara yüzünün sessiz ağıtı.

Beşerî âlemde sapar mı yolun, ey Nihal’im?
Bilmem, kalbim fırtına içinde,
İtikadın güneşiyle, ahlâkın denizinde,
Doğru ve adil olana dönüşen bir aşkla, anla beni…
Sevme değil, anla beni, varlığın sırrıyla…

Ey Nihal’im, Hakikatin gizli aynası!
Kalbimden sızan alevli kelimelerle yazıyorum sana.
Tazallüm, bir mecnun gece gibi sessiz ve sancılı,
Zulmün fısıldadığı kudretin altında ezilen mazlimeyim ben.

Senin ellerin, esir düşmüş hilalin zincirleri,
Gönlümse gece yarısı, hapsedilmiş bir yıldız misali.
Mazlime kalbim, kayıp bir bahar çiçeği gibi,
Karanlığın koynunda bekler sabırla dönüşünü, ey Nihal’im!

İnzılâm, aşkın ölümle dansı,
Bir semazenin dönerek teslim oluşu,
Cevr, bağy ve tuğyan;
İçimde fırtına, dışımda fıtrat,
Her zulüm, gizli bir rahmet perdesi ardında saklı.

Beşerî diyarın labirentinde sapar mı yolun, ey Nihal’im?
Bilmem… Ruhum çöllerde serap,
İtikadın ufkunda, ahlâkın güneşinde,
Gerçeğin o muhteşem denizinde yıkanır her yaralı umut.

Ey Nihal’im, aşkın mücerret sesi!
Sevme değil, anla beni;
Zira her nefes, ezelden ebede bir sırdır,
Ve ben bu sırların kâtip kalemiyim,
Kalbimin kâğıdında, zalim sevgilim, seni yazıyorum…

SON İLHAM:
"Ey Nihal’im!
Zulmün zincirleri altında bile,
Senin adın bir dua gibi dudaklarımda.
Mazlum kalbim, senin hasretinle yanarken,
Biliyorum:
Aşkın en karanlık anı,
En parlak yıldızın doğuşudur."