NIHAL’İM İLE SEYR-İ SÜLÛK

(Nef’î Gazelinin Nihali Tarzla Yeniden
Seyri Sülûk Risalesi)

I. Mukaddime – Yolun Başlangıcı

Nihal’im, bakışların bir hırka gibi sardı ruhumu,
Nazınla beni sınadın, her tebessüm bir mihrap oldu.
Başka gözlere sunmadığın ilgi, bana bir vakıf gibi ulaştı;
O kudretin değerini anlayamadım, zavallı bir mürid sanırdım kendimi.

II. Gamzenin Vahdeti

Gamzelerin birer kuyu gibi derin,
O kuyuya bakınca dünyam mahkûm oldu âhıma.
Sana sırdaş sandığım gönlüm,
Senin bakışınla hane-ber-endâz oldu.
Nihal’im, o derin bakışın vefa değil, bir sınav imiş meğer.

III. Aynada Yolculuk

Aynaya bakmasam da hayalini seyretsem yeterdi bana,
Oysa ayna, beni kendimle yüzleştirdi.
Hüsnün, ay gibi parlak, ama insan ruhu gibi kırılgan;
Ben seni melek sanırdım, oysa bir insan mecnunuydum.

IV. Vefa ve Harâbât

Bilmezdim gönlümü bu kadar harap edeceğini,
Her mest edişin bir yıkılışmış meğer.
Aşıkların gözlerinde bir cennet sanırdım seni,
Oysa her bakışın bana sülûkun dersini verdi.

V. Sihir ve İ’câz

Sözün, aşıktan işitilen sihir gibi,
Her dizesi gönlümü bağladı;
Ben seni sadece aşk sanırdım,
Oysa sen aşkın kendisi, sınavın ilahî sembolü imiş.

VI. Son Dua – Seyr-i Sülûkun Vuslatı

Yolunu seyreyledim Nihal’im,
Aşkınla sülûk ettim;
O bakışın gönlümü harâbât etti,
Seni ilâh sanırdım,
Meğer insanmışsın… ve insan olmak en büyük mucizeymiş.

Nihali Tarzın Anahtar Notları:

Klasik mazmunlar → Modern içsel yolculuk: Her bakış, her gamze bir sınav; aşk bir nefes, bir keşif.

Naz → Ruhun sınavı, kapris değil.

Gamze → Yaralayıcı güzellik, kalbi harâbât eden metafor.

Ayna → Kendini ve aşkı sorgulama metaforu.

Sihir → Aşkın dönüştürücü, öğretici gücü.