Ben bir kadını sevdim…
Ne masalın satırında yazılıydı, ne kaderin oyununda.
Gözlerinde bir yemin, kalbinde bir ülke vardı,
Susarken bile vatan gibi kokardı,
Ben o kadında toprağın sessiz duasını duydum.

Bir bakışıyla dirildim nice kez,
Yorgun gecelerim bayram sabahına döndü.
Saçlarına dokunmak değil muradım,
Sadece alnına düşen gölgesinde bile huzur bulmaktı,
Çünkü o, kalbime yazılmış bir emanetti.

Bir adı vardı — söylenmese de bilirdim,
Rüzgârda dalgalanan bayrağa benzerdi sesi.
Her nefesinde bir memleket yankılanırdı,
Ben onu sevdim; şehit duası kadar temiz,
Ana duası kadar helal bir aşkla.

O sustuğunda bile ben konuştum içimden,
Bir sancak gibi titrerdi yüreğimde ismi.
Her sessizliği bana nöbet sayılırdı,
Çünkü ben o kadını sevmeyi,
Bir vatanı korumak kadar kutsal saydım.

Bir adım attığında toprak yeşerirdi,
Bir gülüşüyle şehirler ışıkla dolardı.
Ben onda sadece kadını değil,
Bir ülkenin onurunu, bir neslin duasını gördüm,
Ve o yüzden eğilmedim, kirlenmedim, sevdim.

Her gecemde onun ismiyle dua ettim,
Her sabah gözümde onun ışığı doğdu.
Kalbimde taşıdığım sevda,
Bir asker andı gibi sarsılmazdı,
Bir bayrak gibi asılırdı ruhumun duvarına.

O benim içimdeki en sessiz marştı,
Ne söylendi, ne unutuldu, sadece hissedildi.
Bir selam gibi geçti içimden,
Ne bir sahiplenişti bu, ne de sıradan bir sevda,
Bu, vatan gibi sevmekti bir kadını.

Ben bir kadını sevdim…
Ne hevesle, ne korkuyla, ne karşılık bekleyerek.
Bir çocuğun toprağa bastığı ilk adım kadar saf,
Bir askerin son nefesi kadar gerçekti,
Ve ben o nefeste bile onun kokusunu duydum.

Yüreğimde bir cephe kuruldu sessizce,
Bir yanım sevdayla yandı, bir yanım gururla.
Ona bakarken bilirdim;
Sevgi bazen silahsız bir savaş olur,
Ve ben her seferinde o savaşta gönüllüydüm.

Ve şimdi bil ki…
Ben bir kadını sevdim,
Bir avuç vatan toprağı gibi tertemiz,
Üzerine düşen her damlayı korurcasına…
Bu kalpte savaş mübahtır,
eğer uğrunda vatan kokan bir kadın varsa.