Bazen sessizlik çığlıktan daha gürültülüdür.
Sen yanımdasın, ama içimden geçen her şey susuyor.
Bir bakıyorsun bana, ama gerçekten görmüyorsun.
Sanki gözlerimle duvara konuşuyorum.
Ve ben… kendimi kaybediyorum her bakışında.

Bir zamanlar sen vardın.
Kelimenin tam anlamıyla “vardın”.
Gülüşün odamın ışığıydı, sesin kalbimin nabzı.
Ben o zamanlar yaşadığımı sanırdım.
Meğer o da bir yanılgıymış, senin sesine karışmış bir hayal.

Şimdi ne var?
Bir sessizlik.
Soğuk, tokat gibi.
Ve ben bu sessizliğin ortasında, kendi nefesimin ağırlığına dayanıyorum.
Her nefes, bir pişmanlık gibi yakıyor içimi.

Kendime kızgınım.
Sana değil, kendime.
Seni bu kadar büyüttüğüm için.
Sanki içimdeki her boşluğu seninle doldurabilirmişim gibi inandım.
Sanki biri severse, her şey düzelirmiş gibi.
Ne büyük yalan.

O kadar çok sustum ki,
bir noktada kendi sesimi unuttum.
Ne istiyorum, ne hissediyorum… bilmiyorum artık.
Kendime bile yabancıyım.
Aynaya bakıyorum, karşımda ben değilim.
Yüzüm bana ait ama bakışlarım değil.
Onlar senden kalma.
Birini kaybetmenin en zor tarafı da bu:
kendini onun ellerinde bırakmış oluyorsun.
Ve o gidince, senin bir kısmın da onunla gidiyor.

Depremler oluyor beynimde.
Düşüncelerim birbirine çarpıyor.
Bir yanım hâlâ seni savunuyor,
diğer yanım dişlerini sıkıyor:
“Artık yeter.”
Ama yeter olmuyor.
Çünkü insan bazen bitmiş bir şeyin içinde yaşamaya devam ediyor.
Cesediyle nefes alıyor,
anılarıyla uyuyor,
yokluğunla sabah oluyor.

Bu gece düşündüm.
Belki de sen hiç beni sevmedin.
Belki de ben sadece senin yanındaki halimi sevdim.
Sen gidince, o hal de gitti.
Ve geriye, ben kaldım.
Eksik, boş, susturulmuş bir ben.

Artık hiçbir şey istemiyorum.
Ne affedilmek, ne unutulmak, ne yeniden başlamak…
Sadece durmak istiyorum.
Biraz daha acımak,
biraz daha yanmak,
ve sonunda küle dönmek.

Çünkü bazen kurtuluş, yaşamakta değil —
susmakta, tükenmekte.
Ben de bunu seçiyorum.

O yüzden artık yazmayacağım,
aramayacağım,
hatırlamayacağım.

Bugün seni değil,
kendimi gömüyorum.

Ve bu defa sessizlik değil, ben kazanacağım.