çok kez düştük bir yar kenarına
iki geri bir ileri adımlarımız

seherde,
güneşin alnında bekleyen bir dua gibi
bekledi,

kalbimiz,
eski bir defterin sararmış sayfası
Her ah oraya düşer,
kızıl bir mühür gibi

göğsümüze saplanan ok
nar misali dağılır
her tanesi bir anıya dönüşür

zaman
her geçişinde bizden çalar
en sevdiklerimizi
kaderin ince ağlarında
kendi gölgemize takılır düşeriz

bir küçük sevinç
bir ömrün kefareti olur
dirhem dirhem verilir can
umut eksilir her gün biraz daha
içimizdeki çocuğun ürkek yüreğinde

dünya dar,
biz, geniş bir sükûtun içine hapsolmuşuz

ruhumuz
kafesine sığmayan bir kuş
Uçurumlara bırakmışız kanatlarını

ve orada
kanla yazıyor şiirlerimizi

her mısrada düşlerimizi büyütüp
yara izlerimize dokunuruz

gözyaşlarımızda çoğalır gece.
ayrılığın kuyusundan
bir özlem filizlenir sessizce.

vuslat özlemi ile
her soluk bir teslimiyet
karanlığın koynunda yanarız

bir gülün yaprağına sinmiş gece gibi,
susarak ölürüz

çünkü en çok,
ölmeden önce,
öğrenir insan
ölmeyi