dili, güzelliğin ardına saklanmış bir zehir
yüzü soyluya benzer,
içi çoktan çürümenin eşiği

dokunuşu önce çiçek açtırır yürekte
sonra, sahte bir güneşin altında
titreyen nefes ile
inancını, yüreğindeki sevinci
sırtına saplanan kör bir hançerin
soğukluğuna emanet eder

bahar, kışın kefenine atılmış ince bir çizgi
söz, kendine öyle bir kabuk örmüştür ki
kırk hakikat gelse, içeri bir ışık sızmaz

bir mumun yatsıya kadar ki titrek ömrü
sessiz bir yıkılışın kıyısında durur gebe

yürek hala bırakır kendini
kirlenmeyecek sandığı düşe,
üryan sözler doğuracak sandığı rahme
unutulmuş hafızanın gölgesine,

göğsünü kibirle kabartan meleklerin şahına
papuçunu ters giydirmekten çekinmeyen bir insanı
ve yalan dünyanın varlığını unutarak

gerçekler bir kıymık gibi batarken zihnine
anlarsın ki yüreği yakan,
yalan değilmiş
yalanı hakikat sanacak kadar körleşmiş
kalbin kendi uğultusudur.