kırık bir hikayede
kendi olmak istemeyen insan
benliğini bıraktı , kirli bir düzene

sis çöktü ruha, yitti asıl gaye

kalbin aynası değil diye
gözler suçlandı
ok olmayan kirpik,
yüreği ıskalamak istemiyordu

kızıl goncaya benzemediğinden dudak
yargılandı
gerçekleri yapaylık örttü
değişmeyen gerçek, değişimdi

duygular makyajlı
gölgeler pudralı
zihinlerde yazılmış bir oyunun figüranları
kurgunun soğuk perdesinde dolaştı

basmakalıp sözlerle
yaşıyor gibi görünmeye çalıştılar
bu fani dünyayı,
deklanşöre verdikleri o sahte,
donuk pozlarla

gece çöktüğünde
ışıklar birer birer söndü
içerideki ölü ruh
muma üfledi,

yüzleştiler
aynada kendine benzemeyen,
bir yabancıyla

büyük yanılgının kollarında
başlıyordu kıvranması
sevgiyi bulacak sanan yüreğin

herkese yetecek merhamet varken
kalktı kendi kendine
O keskin kılıç
acıyı zerk etti
her darbede

aşk, gizliydi oysa
özün sadakatinde

farklılaşmak için
her vakit çabalayan insan
öğütüldü zamanın çarkında
bir girdap gibi,
yalnızlığında kayboldu

yalan dünya diye bağırıyordu
elinde gazete dağıtan bir çocuk
zihnimin koridorlarında
bu kabusun gerçek olduğunu.