yeni güne sarkan hüzünlerim
masalsı uzakların gölgesinde
başımı alıp gidemediğim her sabah,
ağır bir sessizlik koyuyordu yorgun omuzlarıma
hevesi kursağında kalan gözlerim
eskicinin sesiyle ürperdi
etrafıma baktım
her şey döküntü, her şey yorgun,
bir tek sen tazeydin hala yüreğimin a.rafında

karşılığında aldığım o mavi leğeni
her damlası keşke ve belkileri taşıyan
gözyaşlarımla doldurdum
ve hayallerimizi akıntıya bıraktım,
öyle kaptırdım ki kendimi,
bir anda Titanik’in güvertesinde buldum ikimizi
rüzgâr saçlarımızda huzuru tımarlıyor,
aşkın melodisi kalbimizde çınlıyordu

güvertenin küflenmiş demirlerinde
yıpranmış bir yazı belli belirsiz parlıyordu: "B-at-ma-z"

ama senin kalbindeki o buzdağına çarptık
ve suya karıştı bütün düşlerimiz

batarken, can havliyle bir kuru dala yapıştım
o dal, karanlığa uzanan bir kapıymış
bir ormanın içine açılan
derinlikte adımlarım
her şey tanıdık,
ama hiçbir şey aynı değil


gördüğümü zanneden kalbimi kaybetmişim
artık sadece sesleri duyuyor,
hüzünleri hissediyor,
ama hiçbir şeye dokunamıyordum