I.
Yıllar, yüreğimden kayıp giden bir çöl sızısı, bir hicret yangını,
Dünyanın ağır yükü, göğsümde sıkışan kefensiz bir ağrı.
Susuz kalmış bir çiçeğin solgunluğu gibi çöker üstüme hakikat-i ıstırap,
Kanadı kırık bir martının çığlığı ile ürperir ruh-u perişanım
Zihnimde esir düşen düşünceler, kadim bir mühürdür o derin sessizliğe

II.
Kendi oyuncağını yoğurandı bu yorgun eller,
Çamurdan oyuncaklar yapardı, fani bir saadet ile
Her güne yeni bir sevinç sığdırırdı, kendi mutluluk bahçesinde

Meğer masum sandığımız o çamur bile,
Bir gün mutlaka kararır, mutlaka kirlenirmiş…
Yavaşça içimize sızan karanlık gibi
O vakitler kirin bile kirletemediği bir beyazı taşıyorduk içimizde
Yokluğun sızısı
Çamurlara yazı yazan parmak uçlarımda ebedi bir yalnızlık şimdi
Tanışmamıştım o vakitler, çaresizlik denen sarp yar kenarıyla

III.
Ömrümün bu hazan mevsimi, bir yitikliğin fermanı, bir veda-i azap,
Çocukluğumun sesi silinmiş, ruhumun en derin yarası
Sarıya çalıyor her renk, bir vebanın izi gibi, bir sararmış yaprak
Çocukluğum, sisli bir dağ yamacına saklanmış, erişilmez bir hatıra-i hüzün
Bu bedbaht göğüste, yarın olacak gibi yaşamak bile, bir yalan-ı ümit,
Daha bana varmadan, içimde eksiliyor,

IV.
Ayrılığın o buğulu, soğuk vedası, hazan türküsünün uğultusu olur
Kelimeler, titrek cümlelerin gözyaşlarından süzülen birer acı damla,
Ve sonsuzluğa kaybolur, içimin o ıssız ve kimsesiz yarınlarında
Biz ki, o yitik seslerin peşinde, bir gölgenin vedasıyız, bir hüzün izi.