Dünde kalan hoş kokulu hislerim vardı
Yalanın bulut olup gökyüzüne karıştığı günler
Gözümde masumiyetin ışıldadığı
Gözyaşlarımın saklambaç oynadığı
Çocuk/um/su düşler!

Elif Kurt

Göz kırpıntısı kadar uzakta
Bahçesinde koşarken düştüğüm
Ne çabuk kabuk bağlıyordu yaram
İncinen tenden yüreğe sızmıyordu
Birkaç damla yaş sadece
Tüm ağrılarımı atıyordu!
Annemin öpen dudakları ağrı kesici
Babamın merhamet dokunuşu pansumandı
Bilmediğim aşk dedikleri
Henüz kapımı çalmaktan pek ıraktı!

Aren

Gerçeğin yalın ayakla çimlendiği
Zamanın ceviz kabuğuna saklandığı
Sek-sek etrafında dönerdi dünya
Ne çabuk değiştin
Ayakkabılarımı uyduramadım sana!

Özgürlük bir uçurtmaydı ellerimde
Gökkuşağına uzanan renkli bir hayaldi
Kemerine kattığım o güzel renkler
Senden değil gönlüme akan
Dipsiz deryaydı…
Elif kurt

Şimdi!
Gurbet gelmekte her mekân
Ağyar bana artık en sevdiğim dilşikâr
Ne almak ne vermek mana
Tek dokulu anlamlarda
Tek düze yaşamın fukarası insanlık
Kaç masum çocuk içimde parçalanmakta…
Aren

Şimdi!
Çok uzakta sandığımız çocuklar
Ateşle barut arasında sek-sek oynamakta
Gündüz bir lokmaya hasret ’ekmek’ için
Bir an önce ölüp cennete hasret duymakta
Ah!
O Çocuklar…
Benim çocuksu saklambaçlarımı çalmışlar
Sobelenmemek için
Gökten yağan ölümle oynuyorlar…
Ey duaları silahlayan çocuk!
Ey masum yaşlarınla
Destanlar yazan çocuk!
Uyuyan dünyaya sığmaz ağıtın
Ah’ından kârımıza düşerse katre
Taş üstünde taş kalmaz
Semud’a döner yüzsüz her çehre!
Elif Kurt

Ey Garp’ın yalan ninnisi
Çocuk masumiyetine küfür gibi inen
Sahte merhamet iniltisi
Riyanın kök saldığı yehuda
Ne fark eder?
Ha Müslüman, ha Yahudi ha Hristiyan
Ölen insan değil mi sonuçta!
Ey medeniyetin tek dişi
Firavun dahi denizin dehlizinde incindi
Ey ‘Unesco’ denen sahtekar
Tüm insanlığı eziyor birkaç ziyankâr!
Ey Nabukadzenar!
Ey Eyyübi!
Ey Selim!
Zam/an/ın kırıntısında yaşandı bunca elim!
Hâlâ gelmedi
Adaletin kılıcına vakıf bir KERİM!
Aren…