Ali’nin yıkıldığı gün,
Bir sancak düştü gökyüzünden
Ve yırtıldı kardeşliğin elif gibi dik duran sesi,
Her harfi ayrı bir suskunlukla kanadı o günden beri.

Hasan’ı zehirlediler sükûtun gölgesinde,
Hüseyin’i çölde biçtiler susuz bir secdede.
Oysa Nebi,
Bakmaya kıyamazdı gözlerine,
Merhametle örterdi uykularını;

Şimdi o gözler korkulu ve açlık var,
Can veriyor, görülmeyen vicdanların çığlığında
Kudüs, bir kandil gibi sönmeye yüz tutmuş,
Ve ümmetin kalbi taşlaşmış,
Kimi gökdelenler dikmiş,
Kimi sokaklarda titrer,
Kimi kalbin kıblesini unutmuş

Bir lokmaya umut bağlamış bedenler.
Müslüman, Müslümana sırtını dönmüş
Birbirine kuyular kazılırken,
Zulüm yalnız zillette değil,
İçimizden filizlenmiş
Savaşı bitirecek uhuvvet bir set oysa

Birliğin anahtarı kayıp;
Zikir unutulmuş, fikir dağılmış,
İhlas yerini gösterişe,
Tevhid yerini siyasete bırakmış
Birlik yerini
Dünya sarhoşluğuna satmış

Ey Nebi, senin ümmetin şimdi
Yetim bir gecenin ortasında,
Secdesi yarım kalmış bir kıyam gibi titriyor.
Ve her aç kalarak ölen çocuk
Bir zamanlar kardeş olanların utancını fısıldıyor.

Ya Rab,
Yıkılan saflar,
Kalplerdeki La ilahe illallah ile yeniden kurulsun

Ümmet,
Bir yumruk ile zalime insin
Parmaklar ne kadar farklıysa da,
Kalplerinde iman önlerinde kabe
Secdede aynı Rahmet’e yönelir her biri.
Sonsuz ayrılık sanılan bu dağınıklık,
Sadece kalpteki aynaların buğusu
Temizlensin niyet
Her parça nur ile Sana’a yansısın yeniden.