“Şu koca dünyaya bir kendimi sığdıramadım…” demişti bir zamanlar.
O an anlamamıştım,
nasıl olur da bir insan dünyaya sığmazdı?
Şimdi anlıyorum…
Ben de sığamıyorum artık ne kendime,
ne kalabalıklara,
ne de yaşamak denilen şu gürültüye.

Gidesim var…
Gidesim, kendimden bile gidesim var.
Bir ben var içimde — sessiz, kırık,
her şeyden elini eteğini çekmiş bir ben.
Aynaya baktığımda, gözlerimde onun sesi duyuluyor hâlâ:
“Hiçbir yere ait olamadım…”
Belki de biz, hiçbir yere değil,
birbirimize bile ait olamamıştık.

Bir ara düşünmüştüm;
sevgi, bizi hayatta tutar sanmıştım.
Oysa sevgi, bazen insanı
en sessiz yerinden öldürürmüş.
Birini severken kendinden geçiyorsun,
ama bir gün anlıyorsun ki —
kendinden geçmek, dönülmez bir yermiş.

Bana “fazla inandım insanlara” derdi.
Ben de fazla sustum insanlara.
O ağlarken ben sessiz kalırdım,
çünkü ne desem kırılırdı.
Şimdi düşünüyorum da,
belki de o yüzden benden gitti;
ben konuşmadım, o duymaktan yoruldu.

Kırıldım mı ben de?
Evet, hem de öyle bir kırıldım ki,
paramparça oldum ama kimse fark etmedi.
Herkes “iyisin değil mi?” dedi,
ben “iyiyim” dedim,
ama o kelimenin içinde bir mezar vardı.
Her “iyiyim” deyişimde biraz daha gömüldüm içime.

“Ben sevgiyi sessizlikle anlatırım,” derdi o.
Ben ise sevmeyi yangınla öğrendim.
O susarak severdi, ben yanarak.
O gözlerime bakar, “anla” derdi,
ben gözlerime bakamazdım bile.
Çünkü orada artık sadece
yanmış bir adamın külleri vardı.

Yorgunum şimdi…
Hayattan, insanlardan,
ve en çok da kendimi taşıyamamaktan.
Yorgunum, çünkü hiçbir yere varamadım.
Belki de her yol onayla başlıyor ama,
hiçbiri affetmeyle bitmiyor.

Bazen düşünüyorum;
belki de en büyük suçum,
gitmeyip kalmak olmuştu.
Çünkü kalan hep daha çok yanıyor,
giden biraz daha unutuyor.

Rüyalarımda bazen onun sesini duyuyorum:
“Belki bir gün yeniden gülmeyi öğreniriz…”
Keşke, diyorum içimden.
Keşke yeniden gülebilsek,
aynı gökyüzünün altında,
aynı sessizliğe sığınabilsek.

Belki bir gün karşılaşırız yine —
ne bir sitemle,
ne bir “neden”le.
Sadece bakışırız,
ve fısıldarız birbirimize:
“Geç oldu ama…
yine de bulduk birbirimizi.”

O gün geldiğinde konuşmayacağım.
Sadece sarılacağım.
Çünkü bazen bir sarılma,
bir ömür sustuğumuz her şeyi anlatır