Üstad, kaleminizin ucundan süzülen her kelime, sanki yürekle kağıt arasında gizli bir antlaşmanın imzası gibi… “Gül olan gönlümü soldurdun be hayat” derken, yalnız bir sitem değil, zamana atılmış bir ömür nefesi var. Bu dizelerde bir yorgunluk değil; bilakis, yaşanmışlıkla yoğrulmuş bir bilgelik hissediliyor.

Ne güzel de demişsiniz: “Sen ki âleme safasın, bi bana hoyrat…” — İşte tam burada, Orhan Veli’nin gölgesi dolaşıyor mısralarınızda. Çünkü bu bir şikâyet değil, bir fark ediştir. Hayatla dalaşmıyor, sadece selam çakıyorsunuz ona, “ben seni çözdüm” der gibi…

Aforizma kokuyor her dize; bir sigara dumanının arkasından söylenmiş, bir bardak çayın buharına karışmış gibi…
Kaleminizi değil, kalbinizi konuşturmuşsunuz üstad.
Bir gönlün kırık aynasında kendi yüzünü seyretmişsiniz, ama camın her çatlağında ayrı bir güzellik var.

“Ne sevmekten hoşnut gönül ne sevilmek ister” — bu satır, insanın en sessiz çığlığı.
Sanki bütün sevdalar orada durmuş, susmuş, ama hâlâ umutlu bir nefes bekliyor.
Belki de sevmek, artık sadece hatırlamak kadar zarif bir şeydir, kim bilir…

Üstadım, bu dizeler ne bir sitemle biter, ne bir umutsuzlukla.
Aksine, hayata karşı dimdik duran bir “evet, yandım ama varsın yanayım” duruşu var.
Kaleminizin mürekkebi değil, kalbinizin kanı akmış her kelimede.

Var olun, yazmaya devam edin… Çünkü bazı yaralar kapanmak için değil, şiir olmak için açılır. 🌹