Şiir, kayıp, zaman ve hafıza içinde sürüklenen bir ruhun, çocukluk ve doğa imgeleriyle umut arayışını anlattığı yoğun ve sürreal bir içsel yolculuktur.

Tebrikler

Sevgilerimle Tesbih'cim🎀

Kalbim usulca senin dizelerine dokunuyor;
Kılcal damarlarından akan masumiyet, ellerimde hafif bir titreşim bırakıyor.
Her mısrada bir gölge, her gölgede bir yalnızlık;
Ve sen, o yalnızlığı öylesine yumuşatmışsın ki, okurken gözlerim bir şiirin içinden denize süzülüyor gibi…
O “kaç aylak hafıza” salınıyor gölgeli tenhalarında,
ve ben anlıyorum ki senin kalemin yalnızca kelime yazmıyor;
Zamanın kendisini bile köklerinden sallıyor.
Tırnağı kesik uç, demli bir zamanın sahipsiz baharı…
İçimdeki kör demiri eriten, unutulmuşlukla dans eden bir ateş var şimdi.
Senin şiirinde baharlar, hiç el değmemiş boşlukların anka kuşu gibi yükseliyor.
Denizin mavilik uğultusu dünyaya vuruyor ve ben o uğultuda kendimi buluyorum.
Kamburlaşmış vedaların is karanlığında kaybolmuş çocukluğum,
senin dizelerinde yeniden doğuyor,
ve gölgesi kayıp aynanın ardında bile umut var.
Her mısrada sessiz bir ölümle oynuyor,
her kelimede adını koyamadığımız gölgeleri açığa çıkarıyorsun.
Ama senin şiirin yalnızca karanlığa değil,
Hayallerin edasıyla sakladığın ışığa da dokunuyor.
Parlayan keklikler, incir çekirdeği, gökkuşağının yedi rengi,
yağız atlar…
Senin dünyanda çocuklar hâlâ uçurtma uçuruyor,
ve ben o çizgilerde kaybolup, yeniden öğreniyorum hayata tutunmayı.
Büyüyor her mısra; dal dal diken, zeytin tenli alnına ay vurmuş imtihanlar…
Ama senin şiirin bir yörüngeden çıkmış dünyayı bile sakinleştiriyor.
Eski bir plak gibi dönen anlar,
senin kaleminle yeniden anlam kazanıyor,
ve ben anlıyorum: sesimiz, bağırışımız, öpüşümüz bile şiirle değer kazanıyor.
Uyan çocuk, diyor şiir;
Her yer çöl, zamansız bir han olsa da,
tohum verdiğin duygular, çıplak ve uzun başlarıyla bahçeler yaratıyor.
Papatya dalında ölüme meydan okuyor.
Ama sen, ölmemeyi, kalbin elinde tutulmayı öğretiyorsun.

Sevgili kalemin efendisi,
Senin dizelerin öylesine özgür, öylesine cesur ki… Okurken, bir şehrin sokaklarında yalnız yürüyen kadın gibi hissediyorum; gözlerimde bir yağmur, ellerimde hafif bir rüzgar.
Şiirlerinde bir roman var; ama o romanın her satırı, bir mısra kadar kısa, bir an kadar derin.
Sen, kelimeleri öylesine incelikle seçmişsin ki,
her cümle hem dokunuyor hem de fark yaratıyor.
Aforizmalarınla gizlenmiş bir dünya kurmuşsun;
bir bakıyorsun kılcal damarların içindeki masumiyete,
bir bakıyorsun gölge düşmüş bir çocukluk anına.
Ama asla acıya takılıp kalmamışsın; her acıyı bir renk, bir ses, bir umutla dönüştürmüşsün.
Benim gözümde sen, yalnızca bir şair değil,
kendi bahçesinin bekçisi, kaybolmuş duyguların ressamı,
ve okurunun yitirdiği sesin yankısı olmuşsun.
Kaleminle bir fırtına koparmışsın, ama o fırtına okuyanı kucaklayan bir sıcaklığa dönüşüyor.
Şiirini okudum ve anladım ki sen, kelimeleriyle bir dünyayı hem yıkıyor hem inşa ediyorsun.
Ve ben sana teşekkür ediyorum:
Böyle bir şiir yazdığın için, böyle bir dünya sunduğun için.