Zamanın yelesi rüzgârdan bir attır,
koşar, yorulmaz, durmaz. Peşinden koşanlar olur elbet, kimi nefesiyle, kimi kelamıyla, kimi de kalbiyle.
Ama en çok da şiirle. Çünkü şiir, zamanın sırtında yol almayı bilen nadir yolcudur.
Alfabenin harflerine yaslanarak kurar düşlerini, sözcükleri dizgin yapar, anlamı ise eyer.

Bazı şiirler insanı işte böyle göğe taşır sözcüklerin kanatlarında.
O şiir ki bir sır, bir sükûnet, bir çağrıdır. ve o şiir ki insanı bulunduğu yerden alır, kaldırır, yükseltir.

Ayakların yere basmadığı, aklın sınır çizgilerini sildiği bir başka yere, belki de göğe .  
Her dizesi bir bulut olur, bir damla olur, bir yıldız gibi göz kırparak selam yollar uzaktan.

Yeryüzü telaşlıdır, gökyüzü dingin.
Şiir de bu ikisi arasında kurulan ince bir köprü.
Bir şiir bazen nefesin olur, bazen gözyaşın, bazen de yıldızlara uzattığın parmakların. Ve o an anlarsın aslında gök dediğimiz yer içinde taşıdığımız kelimeler kadar yakındır bize.

Akşam başlayan yağmurun toprağın yüzüne düşen o ilk damlası gibi başlar içimizde kıpırtı. 
Kan kırmızısı bir karanfil kokusuyla sarar bizi. Hasretin keskin ve yakıcı yüzü belirir sonra.
Masalların unutulmuş bahçelerinde bir yangın sonrası açan sarı çiçekler gibi yalnız ve yanık. Her düş bir rüyaya yolculuktur ama her rüya içimizde başka bir eksikliktir. 
Eksilen yerden sızar kelimeler ve bizde böylece şiiri oradan büyütürüz.  
Kimi zaman suskun bir çocuk gibi durur zaman, kimi zaman ferman yutmuş bir ruhun gözlerinden akar.

Sözcükler, ay akşamlarında tesbih taneleri gibi dizilir sessizliğin ipine. Her biri bir ağırlık, her biri bir dua, her biri bir eksikliği kapatma çabası.

Yaşadığımız her an bir şiirin önsözü gibidir.
Ne zaman ki kalbimizin minesi çatlar işte o zaman başlar asıl mısra, asıl şiir.
Biz ki karanlığın kundağında bekleyen o uykunun çocuklarıyız. 
İçimizin arafından geride kalanları toplarız.
Bir zakkum alfabesi gibi tehlikeli ama en güzel bekleyişlerle.
Soluğumuzda şehirler yürür; her biri başka bir yarayı taşır.
Dağlar, bulutlarla harman olur, gemiler içimizin kıyısından el sallar.
ve biz, o tuzlu boşlukta yelken açarız kelimelere.

ve o zaman yalnız bir söz yeter göğü taşırmaya
“Öp beni.”
Çünkü bazen bir öpüş şiirin tamamlanmamış en güzel mısrasıdır.

Günün şiiri ..
Günün Şairi ..

Her gün binlerce kelime geçer içimizden.
Kimi unutulur, kimi oyalanır, kimi ise bir şairin kalbinde yer bulur ve oradan kağıda dökülür.
O kelimeler artık sıradan değildir, çünkü bir şairin dokunuşuyla öze kavuşmuş, duaya dönüşmüş, zamanı aşmıştır.
ve bu güne taşınmıştır.

Bugün o kelimeler arasında yıldız gibi parlayan bir şiir,
günün şiiri
ve o şiirin arkasında, kelimeleri sadece dizmeyen, onlara ruh üfleyen bir şair var.

Günün şiiri seçilmek belki bir vitrindir.
Ama vitrine çıkan şeyin içinin doluluğu, zamanla sınanır.
ve bu şiir, işte o sınamayı çoktan geçmiş, kalbe değmiştir.

Şairini onurlandıran yalnızca takdir değil
okurun içten “iyi ki yazmışsın” deyişidir en çok.

İyi ki yazmışsın Tesbih'can
sevgi ve tebessümle

-Her şair kendi içine dalınca inci çıkartamıyor


https://m.youtube.com/watch?v=EWOeoewRYqM&pp=0gcJCdgAo7VqN5tD

İçimin fırtınalarında yeşeren şiirlerin dalgalarıyla kabarır denizler,
eteklerinde kamaşan su duruluğu,
yolunu bekleyen kaç araf kaldı geride
Ah, o bekleyişin sonsuzluğu!
yosunlu dalgınlığın zakkum alfabesi.
Soluğumda şehirler var benim,
soluğumda bulut ezmesi dağlar,
içimin adasına el sallayan gemiler ve
tuzlu boşluklar.
Ey ruhumun dalgaları vuran sessizliği,
gün fenerli aydınlık,
çıplak bir tohum zaman.

Harika.

Gel ne olur gözlerime iliştir mutluluğu
Öptüm şiiri yüreğinden

Gün aydinlaniyor birkaç kuş sesi geliyor dışardan pencereni açtım yeni güne yeni umutlarla güzelliklerle diyerek


Çok güzeldi finaliyle

Tebrik ederim

Sevgiyle🌺