Yine bir sabah,
bir camın çatlağından içeri sızan ışığın eğri gövdesinde tanıdım bugünü. sanki gün kırılmış bir aynanın kıyısından sarkıyordu da ben o keskin kenarda durmuş zamana parmak ucuyla dokunuyordum.. dedi şair.

Her şey suskundu. Rüzgâr bile konuşmaktan yorulmuş gibiydi.
Dallardan dökülenler sadece yapraklar değil, bir mevsimin unutulmuş ağıtlarıydı sanki.

Küllerle yoğrulmuş saatlerin eflatun rengi vardı gökyüzünde.
Ne tam mor ne de maviye sadık. Kırgınlıkla karışık bir sabırdı bu.
Belki de insanın içinde gezinen adı konmamış o hafif sızının rengiydi eflatun.
Ne zaman yitik bir ses duyulsa içimde , annemin mutfaktan yankılanan sesi ya da babamın gözlerini yere indirişi , işte tam o an olurdu, gökyüzü eflatun olurdu.

Bir kuş geçti sonra iz bırakmadan. Ardında ne bir işaret, ne bir kanat tozu. Sadece boşluktu. İnsan bazen en çok o boşlukta büyürdü.
Kışın ikindiyle akşam arasında duran o garip vakitte, gök öyle yüksekti ki, sanki içimdeki tüm darlıklar birden utandı. Herkesin bir takvimi vardı bu hayatta. Kimisi bir annenin son duasına asılı kalır, kimisi bir babanın suskunluğunda kaybolur. Oysa şehir hep bildiğini yapar: İç çekmeyi sürdürür.

Çark dönüyordu. Gecenin ağırlığıyla gündüzün hafifliği arasında asılıydı yüzüm. Bir kefaret gibi. Belki de insanın her sabah yeniden uyanmaya mecbur kalışının sitemiydi bu.

Ve o an,
Bir çocuğun gün batımı sonrası uyuya kaldığı yerden ses verdi hayat.
Unutulmuş bir terliğin yanında, kıvrılmış bir cenin gibi duruyordu geçmişim.
Zamanın en kırılgan olduğu bir anda bir çınar altı geçti içimden.
Bir gölgeydi, yaşlıydı.
Ne tam sabah ne de akşam .. sadece arada öyle bir zamandı.

Belki seher
Belki bir duanın ilk hecesi.
İçli, ince ve vedaya benzeyen.

Susuyorum... dedi şair.
Çünkü bazı sesler söze dökülürse eksilir.. dedi .
Ve bazı ışıklar kalbin en gizli yamalarında saklanır en iyi.
Gece uzun.
Ve ben hâlâ eflatun bir çizgide bekliyorum.
Yeni bir göğe aldanmaya hazır,
Kendi sesimin yorgunluğu arasında.

........

Hayat, çoğu zaman düz bir çizgide akıp giderken,
sokaklar kendine has kurallarıyla, yüzler maskeleriyle, kelimeler anlamlarını yitirmiş hâlleriyle geçerken önümüzden.

derken bir şair gelir, bütün raconlar altüst olur yine.

Şiir bir tür tersyüz etme sanatıdır.
Düzene, kurala, alışılagelmişe karşı bir suskunlukla değil, tam tersine yüksek bir iç sesle karşı koyar. ve o şairin gelişi, her zaman bir kırılma anını beraberinde getirir.Tıpkı halkın içinden bir peygamberin çıkışı gibi, tıpkı sıradanın içinden doğan bir mucize gibi.

Herkesin "böyle gelir, böyle gider" dediği yerde, şair "hayır, başka bir yol daha var" öyle değil böyle gider.. derken; raconlar da bir bir çatırdamaya başlar.

Yine çatırdattın ya raconları ey Tesbih şair!

sevgiyle birlikte
tebessümler sarsın yüzünü.
🌾

Ramazan Boran 1 tarafından 23.4.2025 17:52:05 zamanında düzenlenmiştir.