BİLEMEDİM

Rüzgar döğen tepelerde yapayalnız...
Kar sepelerken sakallarıma her seher
Karalanmış kağıtlara
Karbeyaz şiirler yazmaya çalışırken

Ne susasım
Ne konuşasım var

Dilim bağlı
Kalbim kendi özünde hapis
Ömür denizi dalgalı
Sis çökmüş yanaştığım tüm limanlara

Hüzün...
Etrafımda dört duvar
Radyoda "Yaşarken Ölenler İçin"...
Dudaklarımda çocuksu bir tebessüm var..
Gökyüzü bulut kaplı

Gözlerimden yağmur yağar


Güldüklerim.
Hatta içimde bitirdiklerimle
Yetim bir çocuktur ruhum
Yeter mi...
Büyüdükçe azalır mı içimdeki gam...
Biter mi...
Yürüdükçe susar mı içimdeki hüzzam... Bilemedim...



Düşlerimde görürdüm yıllar önce
Iraktı düştüğüm yol...
Bastığım taşlar soğuk
Yol nereye varır, hal ne olur...

Düşünürdüm
Her defasında
Binbir derde düşüp marazlansa da
Tarazlansada iplik iplik

Solgun kitaplar arasında mahpus
Siyah beyaz fotoğraflarda
Gönül bulur muydu sefa..
Cefa, çektikçe biter miydi
İçimden semaya yükselen efganın,
Var mıydı efkarın bir sınırı ...

Yoksa sanrısı mıydı hepsi hicranın.



Gördüklerim.
Hatta yitirdiklerimle
Yetim bir çocuktur ruhum
Biter mi...
Yürüdükçe susar mı içimdeki hüzzam...
Yeter mi...
Büyüdükçe azalır mı içimdeki gam...
Bilemedim...


Muhammed Mehmet GÜL