ÖMRÜN BAKİYESİ


Dilimde kadim şiirler
Elimde bir deri kırba,

Vurdum sahralara kendimi
Kumlar arasında kayıbım, fırtınalar içinde...

Yol bilmem, iz bilmem
Leyladan gayrı söz bilmem
Gecem gündüzüm,
Gülen yüzüm yok

Gölgem ki asırlardır çöllerde görünmez
Dolaşırken yarın sayesinde




Boğulurken firakın girdaplarında
Başkası değil,kendi ellerimle...

Elemi cem eyledim
Hüznü em eyledim satır satır

Kaç zaman oldu
Kimse bilmez
Yalnız ben...
Bilirim hicranıma sebep

Yüreğimdeki tarifsiz hardır
Gönlümün kayıp hikayesinde




Kalbim yitik sevdaların esiriyken
Hatıralar resmi geçidinde

Şiirlerim hece hece esrir
Ortasında bu bitimsiz sarmalın

Ömür kısalır
Yollar uzadıkça uzar
Vuslat yok,
Ümitler yerle yeksan

Yaşasam da hayatı gün be gün
Ruhum gamdan ölme gayesinde




Dört bir yanım acı ile kuşatılmış
Tutunacak kuru dalım yok

Halim, mecalim yok
Buhranlar içreyim

Kafeste kuş gibi
Gülizarı ölesiye özlerken
Gözlerken, bakır renkli afakı
Kapanan pencerelerden

Canhıraş adını ünlerim harf harf
Nice şiirin kafiyesinde



Tutuşurken bakışlarım çakmak çakmak
Toz duman bürürken yollarımı...

Büyüdükçe büyüyen bir yangının uhdesinde
Aht ederim ah ile

Ah ile eyvah ile
Kabuk bağlayan yaralarım
Kan revan içinde
Kangrene dönüşürken apansız

Yine akla düştün yaş olup gözden düştün
Bu firkatin sene-i devriyesinde



Elem ateşi kurşun gibi değerken sineme
Yürürüm kollarımda zincir

Ayaklarımda bukağı
Sürürüm bedenimi hissiz kaldırımlarda

Sessiz sokaklarda menzil görünmezken
Derman istemem kimseden
Aylar yıllar değil, asırlar geçse de
Bu dert ile hem halim

Ölsem de kederimden, razıyım kaderime
Ne kaldı ömrün bakiyesinde.



Muhammed Mehmet GÜL