ateşten gömlek giyen çocukların
türküsüydü ilkbahar
öyle uzakta bir sessizliğin saydam
sokaklarına..



boşlukları çığlık çığlığa dolduran
uçurumun hüzün çizgisi
karanlığın sürmeli ışığı..
savrulan çoğalmaların kavruk fırtınası
gölgelerle örülen tül
camlara tutuşan lacivert gök
onca ellerin kıvrımıyla susan
sel dalgası..
yokluğun kadifeden ezgisi akıyor
dilimin alevine
ay geceye bükülüyor
gün denize
dallanan ayazın kirpiklerinde kırılgan
çocuklar..
sizi gözlerimin bağına küpelediğimden beri
çiçeklensin yaşam gülüşümün
kuş sesine..



ki,
kuşları siyaha boyayan parmakların
saçları dökülür omuzlarıma
baharın dizlerini soyan toprakla
ses olurum tomurcuğa..
mesela
soluğumun güllerine karışmalı
dudağıma yüzünü süren zaman
aynalar ölüm rengiyle ezberlerken resimleri
çocukların özleminden
yağmur doluyor gözlerimin hanına




ateşten gömlek giyen gövdelerin
kayıp kapılarına
mor salkımlar asıyorum
düşe değen ellerime
yurt olsun diye mavi


....