Fırtınalar tutunduğum dalı kırdı önce
Sonra bir yağmur başladı ; ayrılık treni giderken
Yaşlı gözlerim vagon vagon sağnaklarda
Raylar arasında kırık kalbimizi toplayamadı
Çaresizliğin elleri.

Ayrılık istasyonlarında mı bekleyeceğim
Hala bilemeden ne zaman geleceğini söyle ?
Söyle ; seninle kim verecek hesabını
Uykusuz zından geçen gecelerimizin.
Her şey seninle güzeldi siyah gözlüm
Mevsimler çiçek çiçekti içimizde.

Sabah gün doğumu, kapıda oturup ağladım
Aklıma bu sabah saatleri hatıralar takıldı.
Sabahları simitçinin sesini duyardın
’’Anne simit alırmısın ’’ dediğinde
Ben kendimi kapıda bulurdum ...
Belki simitçi o an uzaklaşmışsa
Koşup onun ardından yetişip
Alırdım istediğin simitlerini.

Şimdi boş bakıyorum öylece sokaklara
Hani sesin ? hani simitçinin sesi.
Dönsek yine o hatıralara ...
Yine bahar bahar çiçek açardı
İçimizde tüm mevsimler, değil mi ?

Tüm acıları unutmak için bazen
Dalıyorum ayrılıktan şarkılara
Ayrılık yüklü şarkılar güldüler halime
İsyankar oldum tüm ayrılıklara
Hasretim büyüyor okyanuslar kadar
Her mektubum acılı baldıranlar gibi
Zehir zemberek ediyor içimin sokaklarını.


Aygün Deniz 6.12.2021