Tabiata insan nasıl da aşık,sen de gör
Dondursa da geldiğinde yeri ne çıkar
Baharı var ya baharı,evlere şenlik
Seninki inat ve dinmeyecek bir hırs
Kulak işitmez,göremeyen göz de manasız .

Keyfiyet sandıklarınsa senin hep eziyetti
Sor bakalım kendine, kim kime zulmetti
Zaman bile ilâç olmuyorsa yaralara
Dön de bugünlere, kendini de sorgula.

Arası neden açılır insanların düşün
Ağdalı ve zehirli sözlerden biraz kaçın
Dil değil midir yıkan, edep dışıysa ne çirkin
Bitmeli şu gurur ve de yıkıcı kin.

Nefreti mihenk eden can, ne katar bana
Kişi saygındır özünde, dokunulmaz da
Ne sınır koydun bu yönde, ne de bir zemin
Maneviyatsız diyaloglar senin seçimin.

Kimseleri kendimize göre yönetemeyiz
Asgari müşterek ve saygıda beraberiz
Çetrefilli şu yokuş ki hayat deniyor ona
Birlikte çıkamaz istek,beraberce düşeriz.

Hatası olmayan kul var mıdır bilmem
Kendini hiç eleştirmeyene asla güvenemem
Bardağın dolusuna meyleder aciz felsefem
Can yakmaya değildir bu duruş, anlatamadım.

Sırtını dönünce çözülmez meseleler
Tatlı sözler dururken, nedir bu teraneler
Kabalık denilen şeyin sonudur pişmanlık
Beni tanıyamadınsa halen gerçekten yazık.

İnsanlar değer vermeyi ne çabuk unuttular
Belki de bu yüzden somurtkan ve mutsuzlar
Özünde saygı kalsaydı biraz bu umuttu
Vefayı en yakınlarımız bile unuttu.

İşte,sıradanlaşıyor şu geçici yaşam bu yüzden
Değmiyor ki yürekler birbirine epeyden
Uzanan eller de kalırsa böyle anlamsızca ve boşta
Yaşanacak günlerin de katili budur esasta.

Neden zehrolsun diyen dile olmalı aşık
Hayat öğününü birlikte paylaşmalıydık
Düşene uzanan eldeki güzelliği
Küskünü barıştıran dirayetteki enginliği
Açı doyuranı,kimsesizleri gözeteni,...
Örnek almalı ve topyekûn yaşatmalıydık.

Ey canan, sana güzellikler düşsün isterim,sağanakla
Kısmetin açık olsun her yerde ve zamanda
Belki beni yine anlamayacaksın, yok zararı
İçimdeki sevginin tarifi çok ki engin anlatılamaz,
Dünya durdukça bu kalp senindir, sensiz yaşayamaz.

Oğuzhan KÜLTE