yanında iki çocuk ile, onlardan sevimlice
ışıl ışıl gözlerle, vakar, alaka ciddiyeti içinde
gözlerini kırpmadan beni dinleyen, ve
her konunun sona ermesi ile birlikte

hemen el kaldırıp, ayağa kalkıp, çok saygılı
“hocam bir şey soracaktım” diyen hanımdı
berrak Türkçe’si, özel bir geniz sesi vardı
herkesten, beklenenden çok konuyu anlamıştı..

cevabıma teşekkür etti.. hemen kalkıp gitmedi,
seminer sonraları da hep bizim ekipleydi..
hep yanı başımızda, saygın, farklı, genç, ciddi
gün boyunca gördüğüm, tek fark ettiğim idi..

elimde değil aksi, günlerce hep oydu düşlediğim
bu defa çalan telefon ondan geldi emindim
kalbim duracaktı.. güç bela “alo” diyebilmiştim
karşı ses “seni seviyorum” dedi, kendimden geçtim

bu nasıl bir şey.. gerçek miydi bu duyduğum
çocukları olmalı iki tatlı kız çok şirin, masum
“seni seviyorum” mu? nikahla unuttuğum
çoktan adını bile unutmuşum “mutluluk”un














içimde başka bir fırtına, yoksa ben mi uydurdum?




ARKASI VAR