temizlik malzemeleri getirse de eli varmıyor işe
nihayet temizleyeceği ev; oğlunun evi değil mi

işin aslı ev tertemiz bir hamarat kadın sayesinde
anlıyorum ki bir eve illâ bir kadın eli değmeli

ev memnun, ben çok memnunum


o bir sebep bulur, haykırır memnuniyetsizliğini
“yahu bir arkadaşımın temizlikçisi yardım etti”

baktım olmuyor, koltuk değneğiyle çıkayım bari
kül kovasından alıp maşayı, çaktım topuk çivisini

nezle olmuşum, hapşırıyorum..


fark ediyorum benden başka kimse yok sokaklarda
ne bir lokma şey yedim.. ne de su ne aklıma geldi

ama ne yorgunluk, ne şikayet, gözüm telefonunda
bir çağrı, bir mesaj.. “o iyi” diye bir haber gelseydi

için için kendimi yiyorum



insan ömrünün geri kalanından vazgeçiyor, bir anda
illa sevgilinin iyi olduğunu, tebessümünü bilmeli

hasret ne güzel, sevmek ne güzel, ne güzelmiş sevda
onunla konuşuyorum, öpüyorum.. Ellerimde elleri

hayalini okşuyor, öpüyorum



hayatımın ondan öncesi sanki yaşanmamış dönemdir
sıcacık teni, saçları, dudakları, elleri, gülen gözleri

gülüşü bildiğim en güzel manzara, sözleri şiirden şiir
o masum değil.. o güzel değil, o güzeller güzeli;

ne yapar nasıldır; bilmiyorum


gördüğüm her simayı; biraz da olsa benzetip ona,
görmesem bile güleç mi; gözlerinin saçının rengini

selam veriyorum, gülen yüzlere, o güleç insanlara
üç günlük ömrü somurtarak geçirmeye değer mi

evdeki "topal porsuk" diyor, aldırmıyorum..





aynada görünce ben de gülüyorum