sabahlar olmasın, güneşler doğmasın ne olur
her gecem böyle memnun, böyle uykusuz, mesrur

doktor viziteye çıkmış.. herkes ayakta saygılı
uyanıyorum, Ayşegül yok, yüreğim kaygılı

gözlerim kapıda yok!.. ayak sesleri onun değil
o olsa cevaplardı, ben çaresiz, ben cahil

“taburcu edelim, git evinde dinlen” diyor doktorum
Ben onu görmek hevesiyle “olur” diyorum

etraftakiler “aa konuştu, dilsiz değilmiş” diyorlar
bir şeyler soracaklar, ama cesaret edemiyorlar

bir an evvel fırlıyorum bu bilmediğim kasabada
Ayşegül beni bekliyor olmalı hastane kapısında

onu bekletmemek için, koştum binbir sevinçle
“seni seviyorum” yazdım daha merdivenlerde

çaldırdı, geri döndüm.. çalar çalmaz yine kapattı..
sahi.. “müsait değilim” demekti “ilk fırsatta ararım”dı..


yürüdüm coşkuyla.. bu küçük şehrin caddelerinde
baktım durdum telefona.. aradı da duymadım mı ne

her ileti titreşimmiş meğer.. her seferinde güldüm
o arasın da gerisinden bana ne, Karadut’um, Ayşegül’üm


acelem neydi bilmem, hiç bilmiyorum gittiğim yönü
onu bekletip harcatamazdım sevdiğimin ömrünü

tutkulu dualarda.. bir can havli, bir görme telaşı içinde
yârimin ömrü değil.. an’ı bile en mukaddes yüreğimde..


ben! bu yaşta böyle sevmek, vazgeçerek dünyadan
beklemek varmış onu, Şükür, Rabbimden bir armağan

şimdi bir çerçi olup aramak vardı seni tüm pencerelerde
bir de o sensiz, sevdasız boşa geçen; gençliğim ele geçse

biliyordum bir gün gelip, boşa geçen ömre değeceğini
nasıl sevmem, istemem.. düşlemem o körpeliğini..





Resim; Atilla Sezener