gözlerime inanamıyorum
gerçekten o..
telefon değil.. mesaj.. şükür iyi
gerisinin önemi kalmıyor
anında açıyorum
“arama”
demek ki rahatsız ediyorum
durmadan telefonunu çaldırmakla
canı sağ olsun
..

belki kasabanın sokaklarında gördü beni..
taksiyle de olsa oralarda onu aramamı istemiyor
“şehre” diyorum
bir u dönüşü yapıp tekrar anayola çıkıyoruz..
on kilometreden fazla geldiğimiz yolu geri gidiyoruz
bu defa konuşmadan
şoför “ne oldu” bile demiyor..

“Çaybaşı”na
eve yakın bir berber görüyorum iniyorum
“-taksimetre doldu ama sen
gönlünden ne koparsa”
tek tek saymatıp uzatıyorum..
yine de sayıp bir kısmını iade ediyor
elinde paket, eşim eve geçiyor..
merdivenleri tek tek çıkyorum
kapıyı açınca;
“-Allah seni kahretsiiinn
şehirde ne işin var senin
sen hala köylüsün
beş dakika yalnız bırakmaya gelmiyorsun
gene nerelerde sürttün
arkamı dönsem sakatlanıyorsun..”

telefon çalıyor
gözlerim parlıyor
evet o
ama meşgule alıyorum
“-doktor” diyorum
“bütün dertlerimin ilacı” demek geçiyor içimden
birazdan mesaj.. elbette ondan
“haklısın kırılmakla
çok özür dilerim
bilsen bana hak verirdin
kaynım aradı
hastaneye götürüyorlarmış çocukları
şükür iyiler hepsi,
bayat meyve yemişler ishal olmuşlar
kaynımın oğlunda serum takılı
bizimkilerle büfedeyiz,
yanımda kızlar var
aşağı gel seni bir göreyim
çok özledim…
hocacımm
kocacımm.”









resim Bayram Ayhan