//anne sar yetim ruhumu kanatlarınla, bu gece muhtacım şefkatine//


ruhuma üfürülen sen değilsin
çünkü sen
cennetin kaçak meleğiydin

zühre bir düşten kaldım yine
aşkın denizde kör çocuğuyum
sesine
kokusuna tutuldum
gezerken yüreğinin mihrabında
görmek mecaz
dokunmak misaldi sanki ıslak tenine

aşkın gergefinde işlerken seni
geceye doğuyor şiirler
sancısı unutmanın celladı
unutamıyorum aklımın deli yanlarında
son ilmek boğazımda kalacak
bitmeyen cümleler kefenleyecek beni
kan sıçrayan mürekkebin
yarım kalan yazgısı
yarın kalmayacak

çığlıklarım ölü doğuyor
mahşeri yırtılmış acımın
yıkılan cennet düşüyor ayaklarımın dibine
sen gidiyorsun
ne varsa dökülüyor ardında göz yaşlarımdan
ki;
vakit sarılmış bir mezar taşına
hesabı sorulur sol yanımdan
susuyorum
nasıl derim o gitti
bitmeyen işkenceler göğüs kafesimde
düşümden peydahladığım masalları anlatıyorum zebanilere
çalıyorlar seni kan kokan yüreğimden
bir ruhumda saklısın hala
onu da met cezirlere emanet ediyorum
gittiğin gibi
bir gün gelesin diye

sensizliğe alışmak
özgür kalmak öylemi
yüreğimdeki pranganın diğer ucu
hala aynı gökyüzünde

kalbim alışkın değil iki nefeslik durmaya
birini gül cemaline
diğerini yokluğuna ısmarladım
kızma sakın ağla(ma)dım
gözlerim yüzüme vuruyor yalnızlığımı
sensizlikten kan ter içinde

“sabret” değişmeyen terennüm
ıstırapla doğan her günün adı
kaybedilmişliğin yeni siması
ve senden sonra ilk defa
birde yalan söyledim kendine
“adam sen ölmedin ki”


şiirime ses veren SEVDALİNKO’ya gönül dolusu teşekkürlerimle...