“soğuk bir leylde buldum seni
kevkeb dolu gecelerde
suskunluk bürümüştü benliğimizi
aşk d/erken dilimiz
ben kalbinin çıkmaz sokaklarına girmekten korkan suskun
sahi neden bu kadar korkunçtu ki...

ve sen,
Durr-i Yektam...
dedi ve sustu İsra”
(İsra Demirci)

uyu dediler uyutmak için acılarımızı
oysa aşkmış uyudukça büyüyen çocuk
göz kapaklarımın misafiri
karanlığımı tutan el ol
aşklaşalım uykumuzun sol yanında
hani şu göğsümde
hani iki göz güneş görmemiş dünyanın içinde
doğar mı adın
yalnız yürüdüğüm kentin mısralarında
adım olur musun kalbimin yamacında İsra

... ve bir şiirden daha kıskanarak sevdim
... ve bir aşk daha doğarken sabaha
leylden saklayarak özledim seni İsra

bulduğum bir lokma nimet gibi
yüreğinden öpüp yüreğimin en yüksek yerine koydum
hani sokağın başından duyulan o ekmek kokusu gibi
öyle çıkagelirsin diye bir sabah
yalın ayak gözlerimizle üşüyelim diye -suskun- sokağımızda
açlığımla
aşklığımla bekledim seni İsra

- yolcusunu özlerken vakti duada
cam kenarındaydı soğuk yüzün -
buğusuna adımı yazan nefesinle geldim
şimdi konuş beni İsra

göz hizam tutuşmuş
omzumda ismin anılmış
ve sen diyerek
öpmüşsem titrek yüreğinin gözlerinden
gazel yüklü yüreğim
kaç son/bahar rüzgârını daha geçer sensiz
yakamozu yanık yıldızlar gibi
ay düşen yanakların vurdu hicran kesiği sözlerime
ve tutulduk işte sonunda
bu tutulma değil miydi
beni sana
bizi bize meftun eden İsra

’ ... ve sükuta düşen şehir gibi
kaderimizde gezinen sesini özledim sessizce İsra.’

pamuk şekerlere batırılmış düşlerimdin
mavinin yeşile sevdalandığı zamanlardan
sorma hangi şiirin neresinde
sen öperdin bir bulutu yanağından
ben akardım gözlerine damla damla
şimdi
buradasın işte
göğsümün tam altında
nefesimin yanında
işte burada İsra
tam burada
hoş geldiğin
sevildiğin ve sevdiğin yerdesin İsra