bir yudum kahve hatırıydı gözlerin
yani sen
sevmenin bahanesiydin aslında
gittin ve aşk terk etti beni

gökyüzü çocuktu henüz
göğsündeki dünyada
bildiğim tüm renkler
çehrenden ibaretti

adını kazımıştım
derme çatma bir şiire
gülmüştün ilk kez
gülmen
gözlerine kurduğum şehrimin
bayram sabahıydı

Eyyubi zamanlarda Kudüs kokuyordun
Selahattin yüreğime
ya surlarının dibinde
ya mabed-i kutsal saydığım kollarındaydı aşk
ki;
İsrafil
alnımıza üfürmemişti yalnızlığını
surun nefesiyle
m
a
ş
i
d
e
vakitlerdik
adın
gibi
aşk
Azrail
değildi
henüz

şimdi
adın geçer bir türkünün nakaratında
hicaz olur gönlüm
dilimin Kerbela’sı oldun Maşide
ben sende kaybettim
sende düştüm toprağa
ama senden sonra
bir daha hiç
ölemedim kendimde
artık her düştüğümde
kan çanağı gözlerimi
kefenimden sızan sancıları
birde
gönül gözüyle yürümeyi öğrendim karanlıkta

içimde çürüyen korku
ciğerlerimde soluduğum
havaya karışıyor
beynim musallada
ve içerken arafı sözlerinden
ayetleri dökülüyor Yasin’in
biliyorum
toprak soğuk
yine de içmek istiyorum ölümü
yüreğinin sıcak nefesinden

şimdi bir türkünün tınısında
ağlıyorsun dilimden
dilin lâl hâlâ hicretime

olmayan sabaha
uyanmak gibiydi sensizlik
hüzün kokarken mevsim
eylüle çarpmış kuşlar gibi
düşüyorduk
sevdanın göç yollarından

sensiz
hangi zamana
hangi acıya kadar dayanırdım
anlatsana Maşide

biz İbrahim ateşinde gül
Cebrail selâmında gökyüzü
gönlümüze esen yelde Mikâil’dik
dört kitapta aynı lisan
O “ol” dedi bizde oluverdik

şimdi;
bir ecelin zikri gibi dökülüyoruz
bir
bir
eksilen kendimizden
gönlümüz dua
rahmeten lil alemine
ve aminlere kapanıyoruz sessizlik içinde

bundan sonra
adın sadece Maşide
adımsa kimsenin bilmediği bir adam yol türkülerinde