"ıhlamur kokulu düşlerim vardı O’na bağımlı
içmedi ki hatırımdan
hiç kimse O’nun kadar sevilmedi
korkuyorum
düşmüyor satırımdan"

can’ım
bildiğinden öte değil enkazım
gönlümde karanlık öyle korkunç ki
onu zapt etmek için kaybettim her seferinde kendimi

uzaklaşacaksın
duyulmayan çığlıkların
gidemeyen yolcuların göç mevsiminde
eylül gözlerinde
hüzün postası şiirlerinde
kapalı kalacak gökyüzü umut seslerinde
ne varsa çığlık
ne varsa sessizlik gibi hislerimde
çizik çizik ağlıyorsun gözlerime

yani açan bütün yıldızların söndüğü yerde
ölümün koyu gölgesinde
gecenin adımlarını duyduğun sesinde
aklının baş ucunda işte
benim öldüğüm yerde
ayrılırken bıraktığın haram cümleler
vuruldu dilimin siperlerinde
her kurşun bana da
aklımda ki sana firari sevdalarıma da

-zaman ıskaladı da her seferinde gözlerimin ferini
neden vuruyorsun aklıma aşk kırbacının sesini-

zaman vaveylasında
sürmeli gözlerine nasipsiz merhameti
bakir olan kış kadar ölümcülsün hala
soğuksun
bulaştı ayaklarımdan ecelin
ve göğsümde senden çıkmayan can kadar
ve şah damarının gölgesinde gezinen ben kadar
aşk kadar yalnız cümlelerdik bu gecelik

boşaldı hırçınlığı çeyrek yıldızların
güzelliğinde saklı zehir
kara sürdü hançer bakışların sol yanıma
senden her kaçışımda
karanlığı çektim üşüyen bedenime
öperek her acıyı ellerinden kalbime
sürüldüm şiirin yedi kat altındaki cehenneme
şiirsiz mahkum gibi satırlarda
her günah sana benziyor
her duvarda çizilmiş günler var adına
beklemiş aşıklar ve sen hiç var olmamışsın
umut kelepçeli gerçek bir aşka

uyut beni de
şimdi içinden aşk geçen her şiiri vuruyor
ve nefret ediyorum kendini bilmez çirkinliğinden
sadece uyut beni
hep olduğun gibi
yalan sözlerin
küçük yüreğin
ve üzerine hiç yakışmayan asaletinle uyut
biraz daha
ecel nöbeti alana kadar elinden
belki de kara düş gibi görene kadar seni
uyut sadece