Bir aşkın hikayesi dökülürken kalemden
Ah vefasız ne diye giriverdin düşüme
Bu satırlar inan ki yalnızlıktan, elemden
Yeter ki sen mutlu ol bensizlikte üşüme.


Yağmur olup akarsın ırmak gibi yüzüme
Silmeye korkan elim amaçsızca dolanır
Bilirim duygusallık yakışmıyor özüme
Bile bile yüreğim geçmişimde salınır.


Tutmaya çalışırım aklımın uçlarından
Unut derim kendime vefasız kokan yar’i
Düşüme vurur yüzün tutarım saçlarından
Aklımın gider gelir bozuk olan ayarı.


Delilik nöbetimi devretmek istesem de
Kimse gelip almıyor sınırlarım küflenmiş
Umut çiçeklerime yeniden bit desem de
Ayrılık rüzgarları kaderime üflenmiş.


Çaresizlik geceyi yırtıp yırtıp dikiyor
Güneş solgun yüzüyle arada görünüyor
Bana inat hayaller yüzlerini yıkıyor
Gözlerim sokaklarda sahipsiz sürünüyor...



Ben gibi sabahlıyor korkular penceremde
Her bir anı taş gibi oturuyor içime
Biriken o taşlarsa kaynıyor tenceremde
Taşıp taşıp duruyor sokulmuyor biçime.


Ayvazım DENİZ