Kaçasım var mülteci şiirler gibi
bir gece yarısı
kalemi kağıdı toplayıp yüreğine
senden başkası ile geçmiyor bu acı
gel
yine şahdamarından sev beni


Ahh Neva..!
“kendimi bildim bileli” derdim eskiden
bilmeden işte
inan ki bilmeden
bıraktığın hüzünleri sevmeyi öğrenmeden
göğsüme “ah” ile batan cümleleri tekrar tekrar
acıttığını bile bile içime çekmeden
hazan bir selâ’ya aklımı kurban etmeden
ölümden
ölüler diyarındaki şairlerden
sana sevdalı şiirlerden
kör kurşunlara beni vermenden de eskiden sevdim seni
bilmeden
inan ki hiç bilmeden


Ahh Neva!..
bu kaçıncı sol yanım ile başbaşa uyanışım
acımtırak renklerde
soğuk kahve kokusu
solgun çiçekler
dünün bütün hüzünlerini dökülür penceremden
açlığıma cevap arıyor aklım
ve inatla doldurmak için yenilerini
bu sabahta kefaletle serbest bırakıldı bütün acılarım


“yüreğim dağ yamaçları ki
sisli doğuyor hep şiirlerim
iç beni hatırımdan ki
dudak kenarı kahve tadında eskisin senelerim”


Ahh Neva!..
seven gider miydi
giden sever miydi hiç
sahi neden gitmiştin ki
neyi yetiremedik birbirimize
ekmek
su
dua
gökyüzü
sevmemişsin demek ki
baksana
her seven ölüyor bu şiirde


saat geceyi vuruyor Neva!..
düştü secdeye sessiz gözlerinden yıldızlar
seni vurdu sonra
hiç dedi kaburgamda bir boşluk
gölgem tenimi terkedişinin suskunluğunda
şakağımda şimdi
geçti geçecek zaman şiir acısı çöken dudaklarından
daha başında salıvermek içimdeki vahşi sızıları
saatim zebani yüzlü uykulara gebe
doğur beni göz ucundan gün ışığına
doğur ve yüreğine kundakla
yoksa gece olur yine
ayın eteğinden hüzün düşer denize
dalga geçer ayaklarım
gölgem cebimde vasiyetim
ölüme yelken açar sandal uykusunda lacivert siyah sessizlik
boğulan balıklar kadar nefesimle
rotası unutulmuş gözlerine bakıyor bahtsız ellerim
kaybettik mi sahi üç kara bir laciverte yeşil düşleri
sahi kaybolduk mu birbirimize küs denizinde


tutunamayan iki uçurum selvisiyiz
kayarken ayaklarımızın altından aşk
gelemem Neva!..
yanmam gereken kitaplar dolusu şiirler var
sırf sen attın diye sevdiğim yangınlar da
küller “ben ne oldum” der
savrulur kıyametin senden kalan yanlarıma


korkuyorum Neva!..
herkes seni konuşur oldu
bittik
gözlerim kına yanığı kokunla kapanıyor
hıçkırıklarım kırgın
sesim bir yusuf çığlığı gibi düşüyor ellerine
kuyular örtülür üzerime
gökyüzünü yırtıp bütün bulutları doldurmasaydın gözlerime
belki
hani belki
senden açardı bir sabah gökkuşağı
kentine adam gibi şiirler düşerdi ufkundan
ve gözleri kırılgan bakmazdı yüreğinin en sevgili yerinden
duvarlarından suskunluk damlamazdı mesela
boğazıma cennet takılmazdı
kırık kalem uçları gibi kovulmazdım şiirlerden


Ahh Neva..!
sırat yolunda bir durak
bir musalla
bir kaç şiir
ve bir melek ağlar başucumda
gittin
gitme de demedim
diyemedim
son kez söyledim ismini
sen "Allah’ından bul" dedin
yüreğimden amin geçirdim
seni de en çok hüznünden sevdim
kimsenin gözleri ben değildi ya sende
o yüzden öyle üzgün de bakma sakın gözlerime
ve affet
bende vazgeçtim