Sokakların hüzün sarkan yamaçlarından
Kaçamak kalan gülüşleriyle
O kız gidiyor anne
O’nun şiirlerini dinleyip
O’ndan kaçmak için bahaneler türetirken
Tekrar en baştan seviyorum her nefretimin arasında
Kızıyorum
Ahmak aklımın erdiği sözlerle
Zalimce vurup dilimin zehirli cümlelerini yüzüne
Kırıyorum her güzel bekleyişini
Kendi cehennemimi yakıp
Affımı bağışladım geleceğine
Affedilmedim hiç
Günahkar kaldı en nihayetsiz sevdalarım
Masum olduğum hiç söylenmeyecek
Sevdiğim kalbimde bile hissedilmeyecek
Sus be adam
Us/lan diyorum
Sır/lan diyorum kendime
Bilinmeyecek
Bir sabır kalacak
Birde Sana yazdığım vasiyetim ellerinde anne

Senin rahminden küçük bir çığlıkla doğan ben
Her çığlığı besmeleye sarıp kundaklıyorum yüreğime
Ve ben;
En sevdiğimi öldürüyorum anne her gece

-anlasana
nefret etmeni gerektiren ne varsa sevdim
git dedim
git
uzak olan ne varsa aklında
git ne olur benden uzağa
sen yoksun benim en çirkin masalımda-

Çocuklar ansın adımı
Bizden olmayacak çocuklar
“Hain gülüşlü adam” tam burada öldü desinler
Tam burada
Bu şarkının en ortasında
Herkesin dilindeki bir satırında
İşte bak!
O’na git dediği kan düşmüş gözlerin arasında.

Susmuş soğukluğuyla kapanmayan aralıktan
Her rüzgar bed/dua getirse de bana
S/onunda bitecek u/mutsuz masalları
Bir kaburga kırığı sol yanımda
Hançeremde yutkunuşu
Üstümden çıkan birkaç parça kağıtta yazılmışsa adı
Vakit musallayı biraz geçmiştir işte
Vuslatın sondur
Beni Sen yıka rahmetinle anne
Göz yaşınla uğurlama sakın soğuk kabre
Arama sakın her sabah kapı seslerinde
Gelmez umut siyah giymişse
Gökyüzü anne
Gökyüzü gülmüşse sevdiğimin
Bil ki,
Ben oradayım
Orada
En sevdiğimin yüreğindeki gurbette
Varamadığım yolun bittiği yerde anne