“Bu şehirde düşmeden ölmem düşümde…”


karanlık çaresiz masallarmış
belki yazgımızın sesiydi bu
ağladık eskiyen gecelere
birazda acımıza kanattığımız kendimizden sürdük
naif hıçkırıklarımızın sesiyle
duyulmadık hiç Maşide
sende Akdes
bende Mısri
kör lahitlerde yatıyor hala
yanmadık mı gidenlerin ardında
aklımızın kuyusunda sır kaldık
aklımız kaçana kadar

eylül
bahara bulanık saçlarında
kar yanığı kırıklar
kara izler

ekim soğuk çırpınışlarında
bir yakası sen
diğerinden ben dökülen yağmurlar
değmeden birbirimize
geçip gitmişiz ay karası gecelerde

“anlamı
benden büyük cümleydi aşk”

şiir olup düşmek için ardına
bir ömür bekledim seni
gün/eş görmemiş bakirliğiyle aklımın

“günlerin sekizincisi
söylenen isimlerden değildi adın”
-anlasana-
seni yazacağım günlerin anlamı oldu

yüreği kırmızıya çalan kadın geçti
ölü şehrimin sokaklarından
yüreğim ellerinde
ve aşk
camlara vuran arsız sabah güneşiydi

seni seviyorum
-çirkin gözlerinle
değmeyen dudaklarımız
çekimsiz fiil sözlerimizde

susmak güzel
kesişen kaderin sen yanında
seni seviyorum Maşide
gerisi suskun kalacak
onların görmediği
-cennet gözlerinde

doğum günündü bugün
kutlu ol
mutlu kal Maşide