...ölümün dilinden duydum ilk kez beni sevdiğini...

yolcuyum biliyorsun
uzun olacak sonrasında ilk günün bitişi
vakti hızlandırmıyor hazırlık
tam da yüreğime çökmüş efkara
veda cümleleri yazarken

her yolculuğumun ekmeği suyu
eskilerden kalan musafı arıyor gözlerim
ay yıldız bayrağıma sarıp
ruhumdaki senden bir üste koyuyorum sessizce

var olduğun eskileri ayırdım
yenisini istemedim hiç
aklıma birkaç şiir
bavula da bir karton sigara attım aklımdan gizli
damarımda gezen seni alıştırmak için sensizliğine
-biliyorum çok kızacaksın sözünü dinlemediğime-
annemden biraz cennet kokusu
babamın güleç yüzlü sözlerini dolduruyorum ceplerime
-oğul;
sevdiklerin gökyüzü gibidir
nereye gidersen git, onlar seninle gelir-
avuçlarımda veda kınası
bu yolculuk sanki söyleyemediğin ölüme

sonra sen sırası başlıyor hazan yanımda
bitiremediğim karakalem resmini alıyorum yanıma
düştükçe hatırıma
sevdiğim seni çizmek için diyorum ellerime
belki düşlerine yatarım
kum diyarın kentlerinde

her gidiş zordu
gözyaşı ikram edilir
alnından öpülürdü meçhulün süvarisi
annem ağlar
ben susardım sessizce
çünkü ben senden başkasına vermedim gözyaşımı

sev beni
çok değil
hayatta tutup nefes alacak
gittiğim yer cennet olacak
kızıl çölün soğuk gecelerinde
üşüyen ruhumu ısıtacak
zamana meydan okuyacak kadar
gidişim benden
gelişim senden olacak kadar sev demiştim

bu memleket biterken
sen yeni başlayacaksın
ve ben o uzak gökyüzünün yıldızları altında olacağım her gece