Elleri kanıyordu kaldırım taşlarının
Bastıkça üzerine kendi aksini gördü
Zaman etten kemikten duvarlarını ördü
Mazinin kara yüzü çarptıkça gecesine
Sükûta doydu kalbi bağlanıp ecesine
Yırtık sanrılarının sersefil ezgisinde
Arttı kalp ağrıları çaresiz sevgisinde
Bilinçaltı dayandı iliğine hoyratça
Fısıldadı geçmişi usulca, arkadaşça
Sanki şeytan ilişti hilâlin çehresine
Yasladı bedenini buz gibi sinesine
Okudu salâsını hüznün gözyaşlarının





/ Yanarken hücreleri saman alevi gibi
“Vardır mutlaka” dedi bu yangının sebebi/







Hapsolduğu bir vaktin keder kokan evinde
Geçmişti çocukluğu çok çabuk büyümüştü
Emeklemeden daha bir anda yürümüştü
Çünkü dardı sokaklar diz boyu karlar vardı
Şehrin puslu yüzünü kapkara efkâr sardı
O günlere döndükçe sarmalandı kederle
Yazgısı doğuştandı savaşmadı kaderle
Annesi hiç gülmezdi hep çatıktı kaşları
Dökülmeye hazırdı gözlerinden yaşları
Evde genç bir kız vardı küçüktü, körpecikti
Kuma gibi değildi ufacık tefecikti
Vurulmuştu göğsünden yaşlı kurdun avında






/ Tespih tanesi gibi dizildi bütün dertler
El oldu birbirine hanedeki tüm fertler/







Neden sonra doğruldu kaldırdı ellerini
Öyle içten bir dua ömrünce etmemişti
Hiçbir zaman eriyip böylece yitmemişti
Rabbine sığınarak kaçmıştı yıldırımdan
Kurtardı yüreğini acılı kaldırımdan
Nefs-i müdafaa mı yoksa saldırı mıydı
Benliğine yaptığı sözsüz bildiri miydi
Cevapsız suallerle yürürken dolu dizgin
Yorgundu bakışları sol yanı ise bezgin
Mutluluğa açılan kapılar kilitliydi
Firariydi geceler gündüzler lanetliydi
Ve savurdu boşlukta tüm kavak yellerini




/ Aşk yolunda açıldı dramın ilk perdesi
Seyircisiz oynandı sevdanın son sahnesi/






...




Seda YÜKLER