Sen, göğün alnına astığım Elif
Damarlarının ’nun’u çatık, kanlı akışı ürkek
Mimli dilinde kifayetsizliğin lâl
Bir ’vav’ kadar uzaksın ömrüne
Bir ’es’ kadar yakın gözlerine...




Keder kapısından birûn eyle düşlerini
Ellerinin kar şeffaflığına dokunmasın hüzün
Yürüdükçe izi kalır yalınayak düşlerinin
Avuç çizgilerin yolunu bilmez, şaşkın
Çıkmaza yönelirsin tırmandıkça heybetli dağları
Sonra çığ düşer yüreğine, ezilirsin
Soludukça havayı boğulursun
Nefesin halkalanır boşlukta
Dağılır cümbüş- ü alem gamlı efkârınla




Yüreğin kanar mı Elif, ağlar mı gözlerin
Başucunda sakladığın anılar anlatır mı yetimliğini
Hoyratça eser mi delifişek rüzgâr
Arafta bekler mi gül kurusu umutlar, g/özler mi ruhunu
Gamzelerine üşüşür mü milyon kere gülücük
Bana öyle çaresiz bakma Elif
Yanıt/sızım




Mühürler tümcelerimi kan kusan yalnızlığın
Çabaladıkça daha da batarız zifiri karanlığa
Hayat bağlarımız zincirlendiğinden beri
Sömürülür bulutların şah damarına asılan masumiyet
Ağlar mı dersin ha Elif
Düşer mi saflığımız saçlarımıza damla damla
Zülüfünün teline canımı verdiğim,
Haydi gel, tutalım gökkuşağının al rengini
Sakın
Sakın bırakma elimi
Sensizliğin kirli çukuruna savurma beni




Elif elif bakma öyle d/üşüyorum
Harabenin küflü duvarlarına yazılı özlemin
Efil efil esiyor gözlerinde acılar




Mart / 2013





Okan şairime sonsuz saygım ve teşekkürlerimle...




Seda Yükler