düşte
kızılca kıyamet sokaklar adıyorum
yağmur damlacığı kadar
bir yanına hayatın
son yaz mevsimi kabına sığmaz bir mekandayız
dolaştık bir süre
tepemde bir yıldızın zahiri görüntüsü
iz bırakır da kayar
yüzümü dayayıp soluğuna
bir hece bırakıyorum kirpiklerine
baştanaşağı karanfil kokuları saçıyorsun
saçlarından avuçlarıma
bir nefeste adını değiştiriyorum
deşifre etmeden

’içimdeki kocaman gökyüzü!
uzundur unutuşun saçları’

rastlantısı azalmış bir hayata tutunmuşuz gibiyim
kuşandığım,bir şehrin kayıp yüzü
ağır
dayanılır
fütursuz ve illegal

düşte
limansız ellerine düşür gözlerini
kirpiklerinde iğde kokuları
avuçlarında ıhlara ve zeytin yapraklarıyla
saçlarından kimse öpmemiş dağ çiçekleri yamaçlarına koşar durur
ne fayda
güneşten önce düşlerin tutuşuyor ya
sonsuz sessizlikler örtüyorum üzerine

düşten sonra
oysa çokça prova yapmıştım,olmadı
bu defa doğaçlama bir yolculuğa dökülecek nehirlerim
gitmeden bütün yarım kalmış düşlerimi çatıdan attım!





’yine bir sahne kurmuşsun yanyana sözcüklerinden
izledikçe
suflörüm şarkıların
dublörüm hiç olmadı fakat olsaydı,ihanet olurdu sanırım
bilmeden
seneristide,yönetmenide sen oluyorsun her sözcüğünde
neden her seferinde duvarlarını farklı renklerle boyuyorsun’
katıksız ve yorgun bir yolcu nefesiyle
yaralanıp çıkmaktır adına yazılan her şiir’