İrkildi oyunu bozan herkes
Uyanınca hayat uykusundan ölüme
Çulunu yırtan eli fark ettiği gibi
Çıktı cümle avazıyla

Aşk bilmesiz sevmekti ya hayatta
Bilmesiz sevdiği kadar anladı şimdi
Yivli bir namludan çıkmış kaderini
İlk rüyasından beri görmüştü çünkü

Ademken mevsimlerin içinden geçiyordu
Gelip gelip geçiyordu heveslerini
Hayli zaman önce buyrulmuşken varlığı
Her seferinde yeniden yaratılarak
Anlıyordu ucundan ucundan öldüğünü

Şiir definli defterleri yokladı
Her mısrasında aklanmış yüreğiyle
Alkışlı umutlar peydahladı üzerinde
Her biri bir faslı bahar olan

Canı çeken ne varsa iplediği
Bir kelebek saltanatlı zamandan aktı
Uyanmış cevriyle mıhlanarak
Son bir kez daha ileri attı adımlarını
-artık günahlı kavgalarda var olmadan
Ve günahın ebcetlerini hesaplamadan

Ölmek çağını yakalamış bir netlikle
Öfkelendiği hamlesini yaptı
Ve aldığı nefesini
Bir daha almamak için
Son kez bıraktı

Artık şiir yazdırılmayacaktı…