Yine annesiz bir sabah.
Gün ışığı mahpus gök fanusun içine.
İsli gözleriyle yalnızlık bakıyor eşya.
Yorgun sesli kuş meclisleri ve herşey diken üstünde.
Annesiz bir sabah ve ölümü teşvik ediyor vakit.
Dil yaralı hüzünlenmeler ve içinde korkunun boğuştuğu insanlar.
Mükerrer dualar eşliğinde kurtulmayı yutkunan sen ben ve o.
Dürülüp saklandığımız mazi ve açmaya ürktüğümüz hayallerimiz.
Offf annesiz sabah herşey sefil ve çok sarhoş!


Dost dediğin...

Başka ve derin olmalı,
nazar ı himmetiyle en uzak ve en soğuk mesafeden çekip almalı,
yetiş diye nidalandığım da yetmeli,
nefesine imdat düştüğün de aklına ilk beni getirmeli,
kalbinden her damlattığı kanla dem tutmalı beni,
en hızlı aşkın en vakur dudaklarıyla öpüp koklamalı hallerimi,
hicret ettiği her mekan da sıla bilmeli beni ve hoşlukla özlemeli,
özletmeli kendini!
Dost dediğin makamına dostunun tebesümüyle hiza vermeli.


Hayat kimi zaman zorba bir öğretici kimi zaman da suhuletli bir mürebbi.
Hangi mevsimi terennüm eylese de insan,
çıplak bir duası kadar ederi.
Yolunun,yordamının ısrarcısı olduğu kadar davalanır.
İster ki davası da devası olsun hayatın!
Çoğu kez bilmez hevası davası olmuş da heba olup gitmiş.
Çoğu kez işitmez ölmenin bağırdığı kesin gerçeği!
Ey Rabbim hüsrana uğrayıp zarar edenlerden eyleme beni ve beni hesap edenleri..




İnsan tutkularıyla tutunduğu bir hayatı yaşlanıyor.
Tutkuları azaldıkça azalıp tükeniyor!
Ne kadar heves etse de mesela ellisin de bir yokuşu koşarak çıkmayı üzerine konduramıyor.
Tıpkı yirmisin de ölümü düşünüp bir hiza arayışında olmadığı gibi.
Yirmisin de ellili yaşın gailesi içinde olan da yalnızlığa mahkum ediliyor,ellisin de yirmi yaşın hevesini hayal eden de!
En iyisi otuzbeş kırkta karar kılmak galiba!



Safî sabah bir mümin olmak adına bismillahlayıp ufku,
derinleşmeli insan.
Her tanrılık taslayanın tarumarı için doğmalı ve doğurmalı.
Zamanın her zahmını islah edip felahını göstermeli.
Görünür yaşıyor olmak inancın icrasıdır zira.
Dahası inancın icazetidir!
Ve hak olan kolaylık budur anlayıp anlatana.



Bir vaktin daha yüzü akşam oldu.
Bir hüznün rengiyle boyandı.
Dağ sustu dağlı uyudu.
Görkemli kızıla,
munis bir yeşille sessiz bir çığlık eşlik ederek şiir giyindi keder.
İç içe geçmiş çocuk hayalleriyle büyümeliydi oysa her yarın!
Diri ve inatçı bir neşe olmalıydı kadın ve bahar.
Bir milyon kelebeğin ömrü olmalıydı mutluluk en az.
Cemresi olanın kemalatıyla okunmalıydı yaşananlar,
yeniden ve bir baştan yenilenerek!




Bizim cenahın bir iyisiyle karşı cenahın hain mavisiydi yanıltıcı olan.
Her kozları koyu dua,
her duaları sahici yarındı.
Müziğin ritmine dair bir beklentiyle raks etmenin şehvetlisi olmuşlardı.
Oysa anlamazların nazarlarında olmak mukedderatıyla vardılar sadece.
Var olmak bu yüzden hep dokunur,
cenahlarını yitirmeyi bile göze almaya kalkarlardı.
Sabır öldürücü dumanlanmayla sağır olmuşlardı
sabahların uyarıcı horozuna.!

Terli kelimelerle sus.
Konuşursan şiir hasta olur.
Kalp yorgunu her kanın aşklandığı mevsimlere taşı ekmeğini duanın.
Şifa olacaktır sana.Şafi olanın şahı ol böylece.
Gözlerin ilikli olsun.
Görücü usulü anlama ama hiçbir gerçeği.
Ve hiçbir yeniyi gelişigüzel kabullenme.
Havayı,suyu ve toprağı ateşin harıyla arındıran güç
senin günah hallerini de ateşle yıkamadan nedemet ateşini yak içinde ve temizlen dünya heveslerinden




Şimdi sırası değil zannıyla ihmal ettiğimiz her sevmenin vebalidir,
üzerimize sinen keder!
Bu yüzden bazen akşam olur insan,
bu yüzden gece gibi kararır umudu.
İyilik sevmektir çünkü.
Sevmenin özrü olmaz,
ölümü olur çünkü atmayan kalbin.
Sevmek nefes almanın hakkını verebilmektir çünkü.