Beyaz hükmünü kırdığında günahı başlatan ıslıkla gelir burada yalnızlık
Hiçbir taşın iffeti yoktur göz göze gelindiğinde bile
Her voltası puştluk her adımı delişmenliktir
Göğün penceresi sonsuz kilitli
Umudun teri soğuktur tende
/
Kaba yerindeki cerahati sıkar gibi söylendi günahını
İlk kez ölmüşte öfkesini sonra öldürmüştü bir hayatı-nı
Ihlamur çiçekli bir hatırasın yaslanarak
Bir sevmek miktarı soluklandı ömründen

Yokluklarının altını çizerek başladı söze
Misal yarın yoktu kaderinde
Zannınca sevmek pahalı bir umuttu
Aşk erişilmeziydi ruhunun

Ukdeli gözleriyle giyindirirken annesi sabahı
Hiç doğmayacak güneşleri fısıldanırdı
Kulağından bile esirgenecek mutlulukları
Yaşamayacağını bilerek

Astarsız zamanların eşliğiyle büyümüş
Tersine yürümüştü hayallerini
Rüzgarı kıvrılan her iyilikte dönmüş
Kara büyülü bir kötülüğe inatlanmıştı

Yok-sul(h) değildi aslına
Severdi öteden beri kendini ışıklandıran aynaları
Kara gözlerinden cesaret alarak kendinin
Severdi öylesine

Yarasına gömdüğü suçların hepsi onun değildi
Yüzdeye vurulduğunda
Yüzdebinbeşyüz göğün tellallarına verdi yükü
Yüzde bilmem kaç kere de akıllı olamadığına

Şimdi bu çirkin taşların acıtan gözlerinde
İlenmek bile acıtıyordu
İslah olunurum diye
Tövbesini sımsıkı tutuyordu avuçlarında