Ben beni içime büküyorum
Müteşekkir olacağım sebeplerden
Çok uzaklaştım
Bu sessizliğin gürültüsü çıldırtıyor beni
Ufukların hengamesi
Uçurumların çığlığı
Kemikleri kırılan sabahların ahı
Ve derisi yüzülen gecenin encamı
Birde ve en çokta öldükçe acıkan zaman
Beni damak tadı biliyor
Yedikçe yiyor beni
Çiğ çiğ çiğniyor
Ezim ezim eziyor
Sindiriyor ve bir dışkı gibi atıyor
Ben içime bükülüyorum
Kimse yok bana kimselik olacak
Ne bir kadın
Ne bir oğul kız
Ne de eli güçlü dost
Kalbi olan yok ki
Bana kavli olsun

İçime büküyorum dilime geleni
Kalbime dolanı
Sesime katık olanı
Bu hayat cibilliyetini yitirmiş
Hiç bir kalıbına uymuyor aklım
Hiçbir safına liyakat gösteremiyorum
Benimi büktükçe içime
Acıtan gerçeğin kanatları ulanıyor nefesime
Belli ki bir bedel istiyorum kendimden
Bunca yaşanmışlığı tartacak
Okkalı bir bedel gerek bana
Yoksa bu vicdan yanardağı olup patlayacak
İçime büküyorum kendimi
Kimseden alacağım yok
Ne akıl ne fikir ne de bir mana
Karşılığı yok hiçbirinin bende
Daha çok büküyorum kendimi içime
Daha çok gerçekten zehirlenip
Ölüp bitmeliyim bu gece